Skazane na pamięć dożywotnią

[żakote]

Szlifuję kamienie aż staną się przejrzyste
ich wieczność zgęszczona zmieszczona w czasie
przeszłość która mnie wciąga i zabiera
tam gdzie istnieje mit niezniszczalny

Przemówcie swoim martwym głosem
rozsianym dookoła
połączcie wszystkie wasze wargi
przybliżcie do mnie ciała
nikt nic nie widzi nie słucha

[pallas]

Kamienie potrafią zapisać przeszłość, nie które naprawdę są stare,
peelka szuka niezniszczalnej idei, ale takiej nie ma, bo się zmieniają ideę.
Nie ma jednej idealnej, a w ogóle taka istnieje. O przeszłości
trzeba pamiętać, bo dzięki niej świat jest taki jaki jest.
Gdyby kamienie, głazy i inne skały się odezwały pokazałyby historię
i jej prawdę, ale czy my ludzie chcemy ją poznać? Nie, bo kształtujemy
swoją prawdę, nie słuchając kamieni czy kopiąc je bezwiednie.
A wystarczy przystanąć by poznać to co chcą powiedzieć głazy.
Ciekawy wiersz, może by się tu pokusić o interpunkcję.

Tytan

[ono]

przeszłość która mnie wciąga i zabiera
tam gdzie istnieje mit niezniszczalny

[coobus]

Szlifowanie kamieni. Szlifowanie kostropatej i ostrej rzeczywistości na którą składa się... wiele ostrych krawędzi. Dobry zapis Jestem na tak.

[Marcin Sztelak]

Wyczuwam pewne mankamenty, odrobinkę zbyt patetycznie, zdecydowanie za mało interpunkcji...
W pierwszej końcówki ona i ość na siebie wpadają.

Pozdrawiam.

[żakote]

Jeśli widzisz mankamenty, to wskaż je.
Za mało interpunkcji? Ale jej w ogóle tu nie ma.
Co do końcówek, to rownież czepianie się, jak
i pozostałości.

[Marcin Sztelak]

Hmm... toż piszę, zbyt wiele patosu, brak interpunkcji i właśnie te końcówki (niech będzie, że to czepianie się, dla mnie to jednak pewne niedbalstwo). Aha i jeszcze inwersja - mit niezniszczalny. Chyba że autor uzasadni czemu właśnie tak i w jakim celu...