deformacja horyzontalna

[AS...]

cholerny stół
poszedł w diabły

krzesła też chciały

musiałem je poprzewracać

mówią
że mam straszny bałagan
ale to nieprawda

w końcu przedmioty mogą
wisieć stać lub leżeć

u mnie wszystko leży

[ono]

piękne

[skaranie boskie]

Cholera, te przedmioty!
Budzą we mnie dziwne skojarzenia tym, co mogą...
Ale najgorzej, że martwię się o Peela, bo mu leży. W sumie to może dobrze, że nie wisi.
Wybacz, Asie, tę frywolną interpretację.

[alchemik]

Asie, takiego Ciebie jeszcze nie czytałem.
Powiedziałbym, że ten zapis jest bliski moim zapisom emocji.

Umysł matematyka traktuje uporządkowanie jako sprowadzanie wszystkiego do podobnego stanu.
U Ciebie największy kłopot jest ze stołem.
Jak chcesz go położyć?
Odwrócić?
To zwykła inwersja.
A taki stół wygląda śmiesznie machając wzszystkimi pięcioma kończynami w niebo.
Ty dodajesz swoją szóstą, aby mieć usprawiedliwienie, że wszystko leży.
Siódmą oraz tak zwane ręce sprężasz na wszelki wypadek, leżąc na grzbiecie.

Choćby po to, żeby mi odpisać na komentarz.

Jurek

[eka]

cholerny stół
poszedł w diabły

krzesła też chciały

musiałem je poprzewracać

mówią
że mam straszny bałagan
ale to nieprawda

w końcu przedmioty mogą
wisieć stać lub leżeć
u mnie wszystko leży

---------------------------------
Stół - miejsce spotkań, pracy twórczej, środek ciężkości w wierszu umiejętnie budowanym na dwóch płaszczyznach: symbolicznej i realnej. Peel był pokojem a teraz jest wojną, niszczycielską siłą, która zmieniła status quo wewnętrznego i nie tylko świata. Na żądanie byłych wartości nastąpiła deformacja porządku. Stół poszedł w diabły, krzesła też chciały, ale zadowoliły się zmianą położenia, przysiąść się jednak na nich już nie da.
I tutaj koniec krajobrazu po wewnętrznej bitwie. Czym wywołanej? Wiersz nie zdradza.

Druga część też niezwykle atrakcyjnie podana. Za pomocą braku stołu, który poszedł zupełnie bądź ewentualnie leży roztrzaskany, oraz leżących przedmiotów, peel opisuje zmiany, jakie w nim zaszły. Pozorna jest obojętność w stwierdzeniu:

w końcu przedmioty mogą
wisieć stać lub leżeć

bo pointa wybrzmiewa goryczą, maskowaną, i chyba jednak... nie do zaakceptowania, ale to tylko mój, odbiorczy domysł:

u mnie wszystko leży

Jako postronny widz, zdecydowanie stwierdzam, że wiersze Ci leżą w dłoni idealnie.


Bardzo silne emocje pokazać w tak chłodnej temperaturze lirycznego wyznania, zimnej, leżącej, zdeformowanej przestrzeni, z pionu wywróconej na wznak - mało kto potrafi.
Peel pokonany, nawet nie na kolanach. Brrr... nadziei mu życzę na zmianę kierunku spojrzenia.
Pozdrawiam.

[Gorgiasz]

u mnie wszystko leży

Nieprawda. Stół sobie poszedł. Nie chodzi się w pozycji leżącej.

[alchemik]

Jako postronny widz, zdecydowanie stwierdzam, że wiersze Ci leżą w dłoni idealnie.

He he, zgadzam się z tym w całej rozciągłości leżenia.

[ono]

a dla mnie wszystko jest piękne

[tabakiera]

Stół, szczególnie okrągły to coś, co jednoczy. Wspólne posiłki, celebrowanie, tradycja. Bałagan nie do ogarnięcia, peel go jeszcze powiększa. Poprzewracane własnoręcznie krzesła - nie chce się już usiąść. Totalna demolka, wszystko leży, on też.
Puenta oznacza całkowite poddanie się.
Mnóstwo tu emocji,
pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Przewróciło się? Niech leży!