Metafizyka

[Marcin Sztelak]

Bezwolni, marionetki na sparciałych sznurkach,
w którą stronę nie pójdziemy z tyłu
zawsze dupa.

A na stoliku z zielonym suknem krew,
pod nim wędrówki potępionych,
od krańca do krańca, od nogi do nogi.

Tymczasem Antychryst zanosi się płaczem,
wybacza skazując na śmierć.
Lub ciąg przyczyn, skutków, znaczeń.

Pierwszy posiłek dnia, oby nie był ostatni.
– modlą się rozebrani do cna. Posiadacze
jednego wspomnienia.

Więc z trzaskiem zamykamy okna – zima
przesycona filozofiom, upadkiem, przyszłym
niebytem.

Ewentualnie zapisujemy aksjomaty i tajemnice.
Wszystko na nic.
Życie.

[ono]

no cóż można powiedzieć o wierszu? to jest genialne. jestem zachwycony liryką tego wiersza, jego narastającą dramaturgią, doborem nieznanych mi słów (aksjomaty - jakie to piękne!)
i odkryciem człowieczej strony po której jest dupa

[anastazja]

Bezwolni, marionetki na sparciałych sznurkach,
w którą stronę nie pójdziemy z tyłu
zawsze dupa.

najlepsza. Kurcze Marcinie, Twoje wiersze są dla mnie niezwykle sugestywne. Trafiasz w w sam środek, z każdym wierszem (prawie z każdym) Pozdrawiam.