jak ławka w parku

[ELKA]

samotna wśród tłumu
z bagażem wspomnień
bezcennych

zawsze gotowa
na kolejne wyzwania
śnieżnobiałe i czarne

twardo stoi na ziemi
lecz zawsze
z obawą wymiany

okaleczona przez czas
budzi się i zasypia
w popiele

[Niedzisiejszy]

Bardzo ciekawe porównanie: człowiek jako ławka w parku. Czasami sam się tak czuję, ławka też jest tylko świadkiem Miłości, pierwszych pocałunków, ale sama Jej nie doświadcza, pozostaje sama, aż nie dostawią obok towarzyszki
Przy okazji ukazała Pani całe ludzkie życie, jego złe i dobre strony, aż w końcu ostatecznie przemienienie w popiół.
Podoba mi się, jest pełen refleksji, wręcz zmusza do myślenia, i czy czasem gdzieś w szkole, w mieście nie stoi taka samotna ławka w parku ( czyli o ile dobrze interpretuje Pani myśl: człowiek ), który potrzebuje towarzystwa, i dobrych wspomnień.
Pozdrawiam i życzę dalszej weny

[ono]

ELKA

zaskoczyłaś mnie bardzo pozytywnie a już ostatnia zwrotka to mistrzostwo świata. pozwól, że ją jeszczee raz powtórzę.

okaleczona przez czas
budzi się i zasypia
w popiele

kamil

[eka]

Nie chcę Elu za dużo marudzić, tym bardziej że powyżej czytelnik sugeruje mistrzostwo świata , ale jakie wyzwania stoją przed parkową ławką? Jakie bezcenne doświadczenia, co?
Owszem, może ulec demolce, aż do spalenia włącznie, ale jest niezdolna do czynu. Śnieżnobiałe i czarne wyzwania to... rodzaj koloru skóry, który musi utrzymać?
I jaka to twardość, skoro od nic niej nie zależy.
Wymienią i tyle.
Dlatego zastosowane porównanie wydaje mi się krzywdzące dla bohaterki.
-------------------
Uściski.

[ono]

Nie chcę Elu za dużo marudzić, tym bardziej że powyżej czytelnik sugeruje mistrzostwo świata

znam zachwyty (może i Twoje?) nad dużo , dużo dużo gorszymi wierszami, a ten jest! naprawdę dobry i na dodatek pisany przez osobe która ma duzy dystans do swoich umiejętności twórczych. ja ELKE obserwuję i widzę rozwój z wiersza na wiersz, dlatego miałem prawo tak napisać (ten wiersz jest naprawde dobry! ). eka, albo pochopnie czytałaś wiersz i nic nie zrozumiałaś, albo...już sam nie wiem co Tobą kieruje. masz prawo do swojego osądu, ale nie krzywdź i nie zniechęcaj.

[ELKA]

Kamilu, proszę Ciebie o spokój, bo nie wierzę w złe intencje Eki, która mi pomaga, od kiedy tu weszłam.

Eko, pytasz jakie wyzwania stoją przed ławką; musi znosić wszystkie wyznania, jest świadkiem spotkań kochanków itd.

Śnieżnobiałe i czarne, to dobro i zło, śmiech i płacz, kolor skóry jest tutaj raczej obojętny, bo liczy się człowiek, jego wnętrze; czarne lub białe. Ławka jest istotnie niezdolna do czynu, ale jak dużo może uczynić przez samą obecność...

Mateusz, poczułeś się ''ławką'', tak jak Kamil...jak ja...

Dziękuję wszystkim za zainteresowanie wierszem...

[eka]

Hmm... będąc aktywną, obecność pomnoży.
Dzięki za zrozumienie, Elu.

[ono]

Kamilu, proszę Ciebie o spokój, bo nie wierzę w złe intencje Eki, która mi pomaga,

oki. chciałbym mieć taka nadzieję ale jakos tak dziwnie jestem niewierny chciałbym sie mylić

kamil

[tabakiera]

Pasuje mi porównanie peelki do ławki w parku, samotnej wśród tłumu i biernej, choć wystraszonej. Unikałabym jednak na Twoim miejscu utartych porównań, metafor, sformułowań - w tym wypadku czepiam się oklepanej dopełniaczówki "bagaż wspomnień". Kolejne wyzwania białe i czarne interpretuję jako śnieg i błoto, pory roku, dobro i zło. "Przez czas" wg mnie ogranicza możliwości interpretacji - ławka może być skrzywdzona przez chuliganów (inicjały wykrawane scyzorykiem), klimat itp., kobieta też nie tylko przez czas. Nie bardzo wiem, dlaczego budzi się i zasypia w popiele, raczej popiołem stanie się - tak mi się skojarzyło, zgodnie z końcem drewna i człowieka.
Masz wrażliwość i wyobraźnię, czujesz lirykę, więc do przodu, Elko,
pozdrawiam.

[ono]

Masz wrażliwość i wyobraźnię, czujesz lirykę, więc do przodu, Elko,