Proś i bądź potępiony

[Marcin Sztelak]

Miasto zasypia ukołysane rytmem
przemarszów bezimiennych – włóczą się ulicami,
znakiem krzyża pozdrawiając zepsute latarnie.

Na poboczach wypalone skorupy żebrzą
o słowo – bezskutecznie. Gdzieś pod chodnikami
drzemią święci pozbawieni funkcji i atrybutów.

Szelesty w bramach i gasnące światła wyznaczają
granice. Za nimi w ramionach matek spokojnie
kołyszą się dzieci.

Jeszcze nie zdążyły nagrzeszyć – mruczy szatan,
garbując skórę na cyrografy.

[eka]

Na poboczach wypalone skorupy żebrzą
o słowo – bezskutecznie. Gdzieś pod chodnikami
drzemią święci pozbawieni funkcji i atrybutów.

Świadomość bycia poza nurtem głównym jest motorem wiersza.
I dezawuowanie tego nurtu.
Często o tym piszesz. To więcej niż dyskomfort.
No... odkryłam wreszcie.