Płomień

[Niedzisiejszy]

Byłeś światłości nieskończonej
płomieniem,
nieujarzmionym,
dzikim źródłem wolności.

Ciepłem swej nadziei
rozjaśniałeś ciemności
nieprzerwane.

Dodawałeś odwagi,
zrzucając z ociężałych ramion
pęta lęków bezkresnych.

I nagle,
zamieniłeś
się w małą iskrę,
w cień dawnego płomienia.

Dusza twa,
w krwawy popiół przemieniona
z mglistym dymem
uleciała ku niebu.

I mroczne krople
zgasiły i iskrę,
ciemnościami przykrywając
myśli.

A teraz, mrok...

[pallas]

Czyżby o Lucyferze, światło światłości, co Cię zainspirowało.

[Niedzisiejszy]

Zainspirowało mnie proste zgaszenie płomienia świecy trochę banalnie, ale chciałem to w bardziej głęboki sposób opisać

[pallas]

Czyli moje myśli idą w złym kierunku?
Każdy ma wewnętrzny płomień, który może zgasnąć. Ale on z kolei potrafi się rozpalić na nowo.
Więc o tym być mowy nie może więc się skłaniam do Lucyfera, który był takim płomieniem Boga.
Wybrał inną drogę, która go w mrok oblekła i sam stał się panem swego losu.
Tak kiedyś pewnie napisano, ale ja mam sentyment do takich wierszy, a twój coś ma, ale nie wiem co może inny komentujący coś powie, bo ja mogłem już za dużo namieszać.

Piotr

[Gajka]

Nie wiem, dla mnie trochę masło maślane, może bardziej skondensować i postawić na esencję

Pozdrawiam

[ono]

cudne

[Niedzisiejszy]

Dzięki wszystkim za komentarze
Może wyszło trochę masło maślane, ale mam nadzieję, że poza tym nie jest zły