Porządek odejścia

[Niedzisiejszy]

Umarłem, leżąc na kanapie,
z dłonią schowaną w
gęstwinie włosów.

Nie słychać wiatru dmącego
w zasłony, brakuje gasnącej
świecy, nawet żarówka
nie ma chęci się przepalić.

Nic nie zmienia miejsca
swego położenia, za oknem
identyczna czerń nocnego oceanu.

Śmierć wbrew pozorom
nie jest bałaganiarzem,
nie pragnie zamętu.

Przychodzi na chwilę,
skrada się na palcach,
z zaskoczenia powoli
uderza kosą.



Nowa wersja:


Umarłem, leżąc na kanapie,
z dłonią schowaną w
gęstwinie włosów.

Nie słychać wiatru dmącego
w zasłony, brakuje gasnącej
świecy, żarówka nie ma
chęci się przepalić.

Nic nie zmienia miejsca
swego położenia, za oknem
identyczna czerń nocnego oceanu.

Śmierć wbrew pozorom
nie jest bałaganiarzem,
nie pragnie zamętu.

Przychodzi na chwilę,
skrada się na palcach,
z zaskoczenia zrywa
mały owoc życia

[eka]

Śmierć wbrew pozorom
nie jest bałaganiarzem,
nie pragnie zamętu.

Celne!

-------------------------------
sorry, ale reszta mocno od tej zwrotki odstaje, a nawet lekki wyzwoliła uśmiech. Pewnie to wina mojej galopującej wyobraźni.
Rozumiem, że podmiot boli uczuciowa stagnacja, od której lepszy byłby tego stanu koniec.
Pozdrawiam.

[Piotr Zaleski]

Śmierć wbrew pozorom
nie jest bałaganiarzem,
nie pragnie zamętu.

Też bardzo bardzo.

W ogóle stworzyłeś obraz. wyobrażam sobie tak leżącego siebie, jak opisałeś. Sugestywny przekaz.

z zaskoczenia powoli
uderza kosą.

to mi nie leży. śmierć -kosa strasznie wyświechtane jest, mz

bardzo dobry przekaz

[Marcin Sztelak]

Bardzo ciekawy wiersz, inne spojrzenie na ponurego kosiarza, chociaż przemyślałbym użycie tego atrybutu (kosy), bardzo już złużyty, a w takim wierszu przydałoby się coś zaskakującego.

Pozdrawiam.

[Niedzisiejszy]

Bardzo Wam dziękuję za miłe komentarze
Postaram się popracować nad tą kosą

Dodano -- 02 sty 2016, 0:36 --

sorry, ale reszta mocno od tej zwrotki odstaje, a nawet lekki wyzwoliła uśmiech. Pewnie to wina mojej galopującej wyobraźni.
Rozumiem, że podmiot boli uczuciowa stagnacja, od której lepszy byłby tego stanu koniec.
Pozdrawiam.

Chciałem tym wierszem ukazać, że śmierć może nadejść wtedy, kiedy najmniej się jej spodziewamy, nawet w czasie takiej prostej drzemki popołudniowej, kiedy czekamy na kawę w kawiarni, w czasie czytania książki, i że ten moment śmierci nie będzie wyglądał tak jak w literaturze bądź kinematografii, że gasną świece, wiatr rzuca zasłonami, że upada np: ta szklanka z ostatnią herbatą na podłogę, i razem z jej rozbicie kończy się życie. A tak naprawdę Śmierć wcale nie ma zamiaru zostawiać takich znaków, wprowadzać bałaganu, zabiera duszę po cichu, bez rozgłosu, nie zostawia bałaganu, bo nie to jest Jej celem.

Dodano -- 02 sty 2016, 13:37 --

Przychodzi na chwilę,
skrada się na palcach,
z zaskoczenia zrywa
mały owoc duszy.


To ost. strofa, co teraz sądzicie?

Dodano -- 03 sty 2016, 16:06 --

Wprowadziłem pewne poprawki, co teraz sądzicie?

[Marcin Sztelak]

Pierwsza zwrotka była lepsza w pierwszej wersji, metafora tarcza głowy nie jest moim zdaniem zbyt nośna. Pokombinowałbym też w puencie, np: zrywa owoce życia.

Pozdrawiam.

[Niedzisiejszy]

Bardzo Ci dziękuję za pomoc, i miły komentarz
Dzięki Tobie wiersz jest jeszcze lepszy.
Pozdrawiam

[ELKA]

umarłem
leżąc na kanapie

niczego to nie zmieniło
noc jest tak samo czarna

śmierć wbrew pozorom
nie jest bałaganiarzem


Witaj Mateuszu.

Pozwoliłam sobie skrócić, bo to najbardziej do mnie przemawia.

Pozdrawiam. elka.

[Niedzisiejszy]

Spróbuję może zrobić coś w tym stylu, może mi się uda.
Dziękuję za komentarz
A według Pani wiersz w tej wersji jest zły?

[ELKA]

Lubię niedomówienia, wtedy można dowolnie interpretować, gdy podasz wszystko na tacy odbierasz tę możliwość, pomyśl o tym.

Pozdrawiam. elka.