Rzecz o dokuczliwości schodzenia

[coobus]

w poprzednim życiu
nikt nie wspominał o starości
nikt nas do niej nie przygotował

zestarzejemy się razem
przeczekamy deszcze pod jednym parasolem
na wspólnych schodach rozmasujemy
obolałe od wspinaczki kolana

po dwunastym uderzeniu zegara
zmęczony czas też już będzie miał dosyć

zostawimy po sobie szkic niedoczekanych dni
niewykończony pastelem
nieoprawiony

ktoś inny już znajdzie dla nich ramy
najpierw czarne
potem srebrną przybrane patyną

[marta zoja]

Coobi...płaczę...najważniejsze to co po nas...w zatrzymaniu też jest siła... Piękne Twoje słowa i bliskie sercu... MZ

[coobus]

Cieszę się, Marto, że tak to odbierasz. Niby to samo życie, ale... nie tylko życie... Dziękuję za... wiesz sama

[Alga]

Pięknie, łagodnie i ciepło o przemijaniu, jesiennymi oczami.

Pozdrawiam

[ELKA]

zostawimy po sobie szkic niedoczekanych dni
niewykończony pastelem
nieoprawiony

ktoś inny już znajdzie dla nich ramy
najpierw czarne
potem srebrną przybrane patyną

Zostawimy po sobie... oby każdy z nas mógł pozostawić po sobie tyle, co Ty Cooby, ale mistrz jest tylko jeden...
Pozdrawiam.elka.

[Marcin Sztelak]

Faktycznie nikt nas nie przygotował, a jednak przemijamy, jako wszystko zresztą. Piękny, mądry wiersz.

Pozdrawiam.

[Bożena]

3 wers bym usunęła - taki zbyt potoczny- a 4 wers przeniosłabym w miejsce ostatniego drugiej strofy

zostawimy po sobie szkic niedoczekanych dni
niewykończony pastelem
nieoprawiony

- piękne-

[Niedzisiejszy]

W świetny sposób ukazałeś przemijanie, tą drogę człowieka, aż do ostatniego tchu, po ostatni stopień
Gratuluję i życzę dalszej weny

[agafb]

Wiersz bardzo dobrze napisany. Od pierwszej strofy do ostatniej.
Przemyślany i bez patosu, co trudne przy tak ogranym temacie.

Z przyjemnością jeszcze do niego wrócę. A

[coobus]

za zrozumienie wiersza i wspólne zamyślenie nad nieuchronnością przemijania