Przymuszenia

[Marcin Sztelak]

Popatrz, zbliżamy się do nieuniknionej
jesieni. A jeszcze wczoraj wiosna
obiecywała uniesienia.

Nawet nie zdążyliśmy zatęsknić,
w odwiecznym: a jednak się kręci.
Taki dysonans poznawczy
– rozumiemy, ale to o niczym nie świadczy.

Zresztą zaczynam przeczuwać zimę,
najokrutniejszą, bo jedyną.
Tę, po której nie nastąpi ciąg dalszy.

Więc tańczmy, w te najdoskonalsze
dni lata. Ostatnie.

[lczerwosz]

Pogoda kołem się jednak toczy. Ta dla bogaczy także.
Wypowiadana choć półgębkiem lecz uporczywie teza, że jednak się kręci, najlepszym dowodem. Od tamtego czasu minęło już sporo lat. A świat wiele się zmienił?
Ale trwa. Dla nas póki my żyjemy.

[Alek Osiński]

Więc tańczmy, w te najdoskonalsze
dni lata. Ostatnie.

Racja Marcinie, to chyba najlepsze
co możemy zrobić...

[Bożena]

Bardzo na tak-

[iTuiTam]

Masz rację:

– rozumiemy, ale to o niczym nie świadczy.

Tańczmy, bo życie to taniec dookoła roku życia.

PS Czy zamiast: "Tą, po której" nie powinno być: Tę, po której? Ja jestem 'starej szkoły', więc być może się mylę.

[anastazja]

Powiało optymizmem Marcinie. Nawet mi się podoba takie podejście do życia, tylko, czy każdy potrafi...

[Podróżniczka]

Bardzo podoba mi się Twój wiersz
Więc tańczmy, w te najdoskonalsze dni lata.

To jest moja dewiza życiowa, tylko mało kto, niestety, za nią mocno przekonany stoi.

[ELKA]

Bardzo smutny ten wiersz, tyle w nim bólu, cierpienia... Czyżby walka o przyszłość zakończyła się fiaskiem, na które każda ze stron z rezygnacją się godzi? Lecz w tytule jest przymuszenie, więc to sytuacja, może zły los zmusza do rozstania...

Bardzo dobrze napisany wiersz, pozostawia pytania, każe myśleć...

Pozdrawiam.elka.