Emanacje

[Marcin Sztelak]

Odsłania oblicze, jej oczy niebieskie
aż do zawrotu głowy.
Później swobodne spadanie
w sam środek

galaktyk, jednak daleka droga
usiana śladami błędnych wędrowców.
Zapomnienie coraz ściślej oplata
głowę, na końcu

pustka rozpięta na ramie helisy, dna
coraz bliższe, a wokół wszechświaty
rodzą się / umierają w skurczu.

Zupełnie jak człowiek.

[tabakiera]

Piękne przerzutnie tu stosujesz.
Bardzo pesymistyczny i prawdziwy wiersz.
Rodzenie się i umieranie, "falowanie i spadanie" - jak śpiewała Kora Jackowska.
Cykliczność, w której jednostka nie jest bardzo istotna, ale jest istotna dla siebie samej.
Człowiek jako część wszechświata, poddany tym samym prawidłom.

[eka]

Emanacja w znaczeniu kosmogonii powołującej światy. Niebieska Prawda.
Peel się w niej zanurza, aby od połowy wiersza uchylić jej moc.

Człowiek jak rodząca się i umierająca galaktyka.
Pustka rozpięta na ramie helisy...

-------------
Martwiłam się, kiedy nagle zamilkłeś, ale z jakże mocnymi, pięknymi wierszami powróciłeś.
Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

człowiek jest kosmosem, ba, każda komórka w każdym ciele jest swoistym kosmosem. I jest częścią kosmosu. I wszystko podlega procesowi narodzin i śmierci, cokolwiek to znaczy.
Wiersz do zamyślenia, do wielokrotnego czytania

pozdrawiam mocno
Ewa