Okazanie

[Alek Osiński]

W dole skarpy las porasta szkielet
gospodarstwa. Układ stary jak świat, ale widać,
idzie na zmianę i grudki gliny osypują się poprzez
korzenie. Prawda, jaką znamy, budzi

zdziwienie, ale nie tylko my jesteśmy związani.
Belki krokwi przypominają również – to zwieńczenie
wielu prób. Drzewa stroją właśnie instrumenty,
wołając na smyki – chodźcie,

nie bójcie się Boga. Wyrósł wśród nas
i nie poznaliśmy go, czemu więc teraz
nie mielibyśmy się mylić.

[eka]

Harmonia zmian w świecie skarpy i człowieka. Związanie. Łagodnie, ciepło o przemijaniu.
Spokój w Twoim wierszu koi egzystencjalne napięcia, próby zawsze będą podejmowane, natura nie poddawana wahaniom rozumu, zna prawdę.

Drzewa stroją właśnie instrumenty,
wołając na smyki – chodźcie,

nie bójcie się Boga. Wyrósł wśród nas
i nie poznaliśmy go, czemu więc teraz
nie mielibyśmy się mylić.

Przepiękne frazy.
Peel podważa szukanie. On po prostu jest.
Wszędzie niezauważony.
W pełni.
Pozdrawiam.

[em_]

Od - nie bójcie się Boga - najlepsze

[Marcin Sztelak]

Bardzo spokojny, nawet uspokajający wiersz, pełen melancholii, ale takiej ciepłej, nieco sentymentalnej. Bardzo dobra puenta, mylić się jest rzeczą ludzką...

Pozdrawiam.

[Niedzisiejszy]

Ciekawe porównanie domu do szkieletu, pewnego rodzaju personifikacja, nadanie mu cech osoby żywej, bo w sumie nią jest. Bardzo pełen melancholii i zmuszający do refleksji. Kiedyś przecież i nas porośnie drzewo, i staniemy się tylko elementem przyrody, równie melancholijnym.
Gratuluję ciekawe pomysłu i dobrego wykonania
Pozdrawiam

[Alek Osiński]

[agafb]

Alku,

jest coś ciekawego w twoim wierszu.Początek nie zapowiada nic odkrywczego i w połowie jest nagły zwrot akcji. Nie bardzo idzie mi połączenie drugiej części z pierwszą, ale wracam po raz kolejny, żeby pobyć z tym wierszem.

Wbrew ww. uwagom - przyciąga uważność spojrzenia i mądrość puenty. A

[Fałszerz komunikatów]

Życie nierozerwalnie powiązane jest ze śmiercią. I przyroda, swym cyklem zdaje się to potwierdzać.
Właściwie to wszystko zbudowane jest ze śmierci - zastąpiło inną formę terenu, bądź urozmaiciło ugór.
Ładnie się Pan Bóg za pomocą przyrody nam w tym wierszu ukazał, może dlatego że jest tutaj jej częścią.

[Alek Osiński]