Synestezja

[alchemik]

Pewność utonęła na szczycie przedostatniej nocy,
kiedy posłodziłem sobie herbatę łyżeczką soli,
nie zauważając różnicy smaku.
Ot, filiżanka powszedniego, jutrzenkowego asfaltu
w kolorze krzyczącego bzu.
Dopiero osłodzone solą ziemniaki,
kazały mi ponownie przyjrzeć się teorematowi Einsteina.

Tłumna samotność wyskakiwała żabami
z puszystego tunelu telewizora, wybuchając
ze skrzekiem o Allachu na paszczach.
Połknąłem jedną.
Lukrowaną diamentami, o konsystencji księżycowego rogalika.

Zwątpiłem w siebie -
Jonasza
i Lewiatana w moim brzuchu,
dźwigającego na grzbiecie hipersześcienny wszechświat.
To samo dotyczyło barw i dźwięków piekła.

Dezintegracja miała jeden wymiar pozytywny.

Nie zwątpiłem w Boga.
W tej kwestii zawsze byłem wątpiący.

[barteczekm]

Jurku. Nadal zrywasz wersy. Czy pomyślałeś nad tym ochłonięciem - odczekaniem i rozważyłeś aby nie było to kolano pierwsze lecz to drugie lub trzecie tak po krótkim odpoczynku? Jest tu bogactwo formy. Ewidentnie przebijający się duży zasób słownictwa a i porównania dość ciekawe. Chyba to też kwestia podejścia do czynu poetyckiego - czasem widać, że (nie lubię tego słowa ale jednak dobrze ujmuje istotę) poważne a niekiedy jak w wierszu po prostu "ot" jakieś. Dostrzegam, może mylnie, pragmatyzm inspiracyjny nie definiuję jaki, być może poklask lub inne przyziemne sprawy. Bywałeś lepszy w formie. Pomimo tego, ten wiersz może stanowić dobry walor pedagogiczny dla tych, którzy szukają podłoża w sensie kombinowania z porównaniami. Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Bardzo ciekawy wiersz, taki do wielokrotnego czytania, bo sporo w nim światów, nie tylko ten hipersześcienny. Puenta prześwietna, wątpię, więc jestem.

Pozdrawiam.