Stanę się drzewem

[barteczekm]

Przedstawiony śmierci,
przygnieciony świecą
zacznę oddychać pąkami.

Każdej wiosny zachłanniej.

Rekompensując niepamięć
co roku będę opowiadał się częściej
za stronnictwem korzeni,
mniej za partią ciała
czy zebraną na szybko
koalicją łez i wspomnień.

Pogodzony z tym, że głodne ptaki
zwabione wonnością ziaren
rozniosą mnie po zaułkach miast
pójdę na spacer śladem Puszkina i młodych Gierojów
do bram ulic, gdzie życie gra koncert
na aktualnych istnieniach.

Przyjmę premierową rolę drzewa z zapomnianej alejki –
wiecznej kreacji
rzadko odwiedzanej części cmentarza
bez epitafium i zmiennych nastrojów.

[Niedzisiejszy]

Użyłeś w swoim wierszu wiele ciekawych metafor: "przygniecony świecą, oddychać pąkami, życie grające koncert na aktualnych istnieniach "
Peel jest zmarłym, który został zapomniany. Jego dusza szuka wsparcia i towarzystwa w korzeniach drzewa, którego motyw później również się pojawia, nie szuka tego we wspomnieniach i łzach, bo wie, że nie przyniesie mu to ulgi. Nie wiem czy dobrze interpretuję, ale nawiązanie do Puszkina i Gierojów moźe świadczyć, że miejscem akcji jest cmentarz na wschodzie.
Ostatecznie kryje się Jego duch w drzewie, które staje się Jego ostatecznym: "wcieleniem", bez żadnych górnolotnych, fałszywych epitafiów
Tak to widzę ja, i powiem Ci, że Twój wiersz zmusza do naprawdę głębokiej refleksji, trzeba nad nim dłuższą chwilę posiedzieć, ale to tylko na jego korzyść, bo postarałeś się i napisałeś naprawdę dobry wiersz
Gratuluję, i życząc dalszej weny życzę z powodu godziny dobrej nocy, ale ze względu na to, że pewnie ten komentarz przeczytasz rano, zostawiam małą czarną

[barteczekm]

Brawo Niedzisiejszy. Jak to dobrze poznać kogoś, kto w poezji doszukuje się oprócz tekstu jeszcze kontekstu i miejsca gdzie ten tekst powstał. Zdecydowanie na wschodzie - Lwów - Cmentarz Łyczakowski. Sprawiłeś mi niezwykłą przyjemność tym komentarzem. Bardzo dziękuję.

[pallas]

Bartek ja z kolei powiem, że mi się wiersz kojarzy nie tylko ze zmarłym, ale z ideami, które zostały uśmiercone. Choć były dobre i prawdziwsze. Tu Puszkin i Gieroj skojarzyły mi się z Dekabrystami, którzy walczyli o wolność i prawdę, lecz ta pozostała tylko na cmentarzu pogrzebana. Teraz może stali się drzewem. Wiosną będą zawsze wspominać te wydarzania na nowo, a może ktoś samo pomyśli i ich myśl nie będzie martwa. Tak wielu mamy wrogów, którzy nas przygniatają i prowadzą na śmierć. A my ludzie tak rzadko szukamy prawdy, a ona jest tylko za rzadko ją odwiedzamy.

Piotr

[barteczekm]

Piotr bardzo ciekawa interpretacja. Wcześniej tak na to nie patrzyłem a jak widać warto. Wielkie dzięki

[Alek Osiński]

Ten wiersz akurat bardzo jasny i czytelny. Idea przemian w imię życia godna uwagi. To na pewno plus. Co mi w nim do końca nie pasuje, to dosyć "sztywny" język. Chodzi o to, że bardziej odnoszę wrażenie jakbym czytał tekst czyjejś ostatniej woli, niż wiersz. Wydaje mi się, że decyduje o tym obecna w nim wielość imiesłowów i form dopełniaczowych, które zawsze mają tendencje do "obciążania" tekstu...

Pozdrawiam

[barteczekm]

Alek dziękuję za opinię. Fakt ma to taki wymiar jak piszesz. To chyba kwestia całej sytuacji w której został napisany. Polecam wybrać się na taki stary cmentarz (ten w szczególności), jesienią jeszcze w słońcu a już chłodnym powietrzu - piękny klimat na pisanie w tym tonie. Nie można w takim miejscu nic nie napisać.

[Marcin Sztelak]

Dla mnie świetny, naprawdę umiejętnie oddany klimat cmentarza, które nawiasem mówiąc lubię (jak dziwnie by to nie brzmiało). I sam idea zostania drzewem i trwania w obojętności mocno do mnie przemawia.

Pozdrawiam.

[barteczekm]

Dzięki Marcin. Jednak sama idea stanie się drzewem to nie mój pomysł w sensie stawania się nim po śmierci. Pomysł aby to ująć w wierszu wziął się stąd, że na tym cmentarzu gdzie to pisałem jest taki zwyczaj, że jak kogoś chowano to sadzono mu zaraz za grobem drzewo. Po 100-200 latach, kiedy te drzewa urosły i każde z nich jest innym drzewem widok jest po prostu metafizyczny. Pozdrawiam

[anastazja]

Jak widać o cmentarzu też można pięknie. Jest wszystko to, co czuje się w takich miejscach. Brawo.