emigrant

[tabakiera]

ślinisz się do ojczyzny
nie pomieszczasz
plujesz

w wydzielinach sarmaci
brzozy
stały pociąg

trudno przebierać ziarna
jak jakiś kopciuszek
obywatelu świata
ciągle bez adresu

omnes viae Polan ducunt
nie zdołasz więc uciec

[alchemik]

Na razie, powiem tylko, że smakowite są te wersy i bardzo przekonują, dając do myślenia.

Sylwek powinien Ci to skomentować.
Obywatel świata z pierwszej ręki.

A może Iguś?
Tu już popisałem się złośliwością.

Jurek

[Alek Osiński]

To chyba pisane jest do jakiegoś konkretnego
emigranta? Bo tak naprawdę to znalazłem już
wiele ich odmian i nie wszystkie zgadzają się
z powyższym. No chyba, ze faktycznie na dnie
duszy, leży każdemu ten sam kamień, chociaż
osobiście wątpię.

"nie pomieszczasz" - jakoś nie mogę się
przekonać do tego terminu, za to podoba
mi się daleki, niedokładny rym - kopciuszek/uciec...

Pozdrawiam

[alchemik]

A mi podoba się termin nie pomieszczasz.

Czytam w nim ironię smutku.

Jak w całym wierszu, zresztą.
Oczywiście, że nie jest uniwersalny.
Tak samo jak różni są ludzie.

[tabakiera]

Alku, trudno napisać jeden wiersz o każdym emigrancie.
To tak jakbyś stwierdził, że wszyscy polscy emeryci klepią biedę, a tak nie jest.

Spotykam wielu, bliższych mi i dalszych emigrantów. W każdym z nich dostrzegam tęsknotę i tendencję do ostrego krytykowania naszej mentalności, sposobu myślenia, wrażliwości (o rządzie i sprawach ekonomicznych nawet nie ma co wspominać), z mocnym naciskiem gloryfikowania mądrości obcokrajowców. Widoczne jest wyparcie przywiązania, racjonalizacja własnej decyzji.

Najbardziej to mnie wnerwia, jak zapominają języka i szpanują obcymi wtrętami, że niby tak się "odpolszczyli".
Oczywiście nie wszyscy. Są tacy, którzy udowadniają, że można być Polakiem na obczyźnie.

Jurku, to smutna ironia.

Dzięki.

[Marcin Sztelak]

Jakiś zasmucony sarkazm w tym dość oszczędnym w słowa wierszu. Cóż niestety to prawda jeśli chodzi o większość emigrantów, zarobkowych oczywiście.

Pozdrawiam.

[Koleś]

Jakoś odnoszę ten wiersz do siebie, chociaż nie powinienem, bo jestem przeciwieństwem emigranta, który pojawia się w wierszu, bo ani nie ślinię się do Polski, ani nie pluję na nią, a w moich wydzielinach nie ma sarmatów i brzozy (tej pancernej i tej zwykłej). A pomimo to, jakiś bliski jest mi ten wiersz.

Może dlatego, że jest tu kilka naprawdę ciekawych obserwacji? Nie ustrzegłaś się stereotypu Polaka-emigranta, ale umiejętnie nim operujesz, bo przecież jakąś symboliką trzeba w wierszu operować i pewne rozpoznawalne kody są niezbędne w poezji, by przekazać głębsze myśli.

Od razu przejdę do tego, co mi się nie podoba. Będę miał szybciej z głowy.
Dopowiedzenie jakiś kopciuszek wydaje mi się niepotrzebne. Co ciekawe, gdybyś zostawiła samo jak kopciuszek, rytmika wcale by nie ucierpiała, a nawet wyszłoby to jej na plus (tak na marginesie, Kopciuszek jest imieniem i powinno być z wielkiej litery, które pochodzi od kopca, czyli osadu z sadzy).
Druga sprawa, to te kajdany na sercu. No, wybacz... Taki banał w tak niebanalnym wierszu...

Dobra, mam to za sobą, teraz, co mi się podoba.
Cała reszta.
Zwarta konstrukcja, zgrabnie poskładane wersy, no i ta sympatia do bohatera, która jest tu wyczuwalna. A przecież nie masz tu zbyt ciepłych słów kierowanych do Polonusów, mimo to nie oceniasz, lecz podchodzisz z takim wewnętrznym ciepłem do emigrantów. Bardzo mi się ten zabieg podoba.
Może nie jest to Twój najlepszy wiersz jaki czytałem, ale dobrze się czytało i skłoniło do chwili zastanowienia i kilku przemyśleń. Dobre wiersze zatrzymują i ten mnie zatrzymał.
Pozdrawiam.

[alchemik]

Przecież mówiłem, że potrzebna tu interpretacja Sylwka.
Wyobrażenia kontra pragmatyzm.

Ale poezja to głównie wyobrażenia.

Wciąż twierdzę, że to niezły wiersz.

Jurek

[Alga]

Bardzo konkretny, skondensowany w obrazowaniu przekaz. Niestety, często spotykana postawa.
Osobiście przeszkadza mi ta forma pomieszczasz.
Ale całość smaga.

Pozdrawiam

[Koleś]

Wciąż twierdzę, że to niezły wiersz.

Ja też tak twierdzę, co nie znaczy, że jest najlepszym wierszem Dorotki, jaki czytałem.