w zgięciach

[Alga]

odchylam lekko ciszę
zaglądam pod rzęsy tam topór
zawieszony na czereśni
zmowa snów

napisano przecież nie będziesz... a jesteś

nadprzestrzennie mijam ciepło w zgięciach czasu
nam nie starczy możemy się modlić
o zagięcie płaszczyzny istnień równoległych
lecz na wszelkie jutro odciśnij mi błogość
będę ją wywabiać samotnością skóry
kwiat kasztanowca nie wyrośnie z nadgarstków
popłyniemy w siebie jak czysta zachłanność

póki czart czy anioł wstrzymują złorzeczenia
i samospełniający się powód do zaśnięcia

[tabakiera]

Pierwsza strofa mnie urzekła.
Cisza contra topór pod rzęsami - to by mogła być piękna miniatura!

Dalsza część wiersza jest dobra, ale do początku będę z pewnością często wracać - został mi w głowie.

Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Dobry liryk, jednak od nadprzestrzennie robi się nieco zagmatwanie i jakby nazbyt technicznie czy też fizycznie. Zgadzam się, że sam początek z pojedyńczym wersem jako zwieńczeniem bylby rewelacyjną metaforą, może jedynie zamiast słówka tam pauza. W drugiej cząstce jednak zgięcia i zagięcia na siebie brzmieniowo wpadają.

Pozdrawiam.

[barteczekm]

Zastosowanie w tekście zabiegu wtrącenia cytowania poprzez ukośnik jest trudną sztuką, bo nie można przesadzić a wybrać taką frazę która jest ważna dla całości wiersza - to wynika samo z siebie, bo chociaż przez zapis wyróżnia. I tutaj zdecydowanie widać to rozumienie i umiejętność. Spoglądając na wiersz patrzę również na to co autor przekazuje dodatkowo i widząc cytat z Herberta rozumiem umiłowanie do wyszukanego symbolizmu, który czyni wiersz lekko mistyczny - jakby ze świata głębokich, wewnętrznych rejonów autora, często skrywanych i tylko poprzez poezję dających się poznać. Cóż mi takie pisanie jak najbardziej odpowiada.

"nadprzestrzennie mijam ciepło w zgięciach czasu" - bardzo ciekawe
"popłyniemy w siebie jak czysta zachłanność" - świetny erotyzm

pozdrawiam