Araneae

[alchemik]

Przemykam ze strychu do piwnicy, ostrożnie,
pomiędzy framugami, wzdłuż pęknięć ścian
jasnego świata, gdzie życie warte zmrużonych oczu,
przeliczanych w nominałach skompromitowanych idei.

Chwila na ludzkie show. Zastygam. Nie zauważy.

Wzrok zawieszony na ciekło-magicznym krysztale,
sączącym kolejne śmierci i lekarstwa na katar.
Sto pięćdziesiąt ofiar tu. Maść na odciski tam.
Cudem uratował życie i czeka go tylko paraliż.

A ja tu muszę uważać na but Damoklesa.

Lubię zabijać codziennie, robię to z pragnieniami.
Snuję, splatam w sieci przygotowane dla kolejnych
ofiar, składanych bóstwu pragmatyzmu i głodu.
Wysysam marzenia jak słodkie, brzęczące muchy.

[eka]

Jak tu nie wpaść w ramiona arachnofobii?
Dobry koncept w poincie.
Spiderman w pająku.

[Marcin Sztelak]

Inwersja w pierwszym wersie nieco razi i zabrakło kropki na końcu. Ciekło - magiczny kryształ to jeden z tych wynalazków, ktory nieuchronnie przejmuje władzę. A na miecz już nie należy zwracać uwagi - pewnie nie, wisi już tyle czasu, że pewnie jeszcze powisi.
Ciekawy wiersz.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Dzięki, Marcinie za zwrócenie uwagi na kropkę, która gdzieś uciekła na widok pająka.
Co do inwersji, to zrobiła się przypadkiem, bo ostrożnie miało być wtrąceniem, a przecinek też gdzieś uciekł.
Dla pająka, groźniejszy jest but Damoklesa niż miecz.

Ewa, ja też szanuję pająki. Nawiasem mówiąc, kosarz nie jest pająkiem. Ale mniejsza z tym. Nie zabijam. Ewentualnie przenoszę na inne miejsce. Czyli nie mam arachnofobii.

Pozwoliłem sobie na odpajęcze spojrzenie na ludzki świat widoczny zza framugi.