nowe szaty króla

[alchemik]

bez pożegnania

pierwsze odeszły nabrzmiałe smutkiem obłoki
wylewać łzy nad odległym oceanem
ich śladem odpłynęły strumienie
w przestrzeń i w głąb

płowiejąc bladoniebiesko
zawstydziło się niebo

próbowałem zatrzymać ptaki
kiedy opuszczały mnie motyle
niemal zapomniałem już…

w rozedrganym powietrzu tworzę miraże
tego co było nie będzie mogłoby być

śniąc o szatach króla
przed świtaniem
marznę w poświacie gwiazd
przesuwając dłonią
po oszronionym nieobecnością posłaniu

w południe
spalam się w blasku słońca
rozsypuję powoli na biliony kryształków

możecie nazywać mnie pustynią

[Patka]

Zamykam na 24 godziny z powodu przekroczenia limitu.

[alchemik]

Myślałem, że mam dwa.

[Patka]

Nie, jest z dzisiaj, publikowany pięć minut po północy. Chyba masz zły czas ustawiony na forum.

[alchemik]

Zauważyłem, faktycznie.

[Patka]

Temat odblokowany, zapraszam do komentowania.

[alchemik]

Patka, to już mogłaś sama skomentować przy okazji.

[tabakiera]

Lubię motyw pustyni, a wiersz kojarzy się z baśnią Andersena, Midasem i Małym Księciem (spotkanie z królem).

Jest tu przemijanie, rozliczenie z życiem i marzenia. Po kolei wszystko odchodziło, mijało peela. Miraże to coś, czego nie ma, choć mogłoby być. To, co przegrane lub nieosiągalne.
Słońce jest złote, a dotknięcie złota zabija podmiot liryczny. Marzenia o szatach króla okazały się zabójcze.
Może warto by było pogodzić się ze sobą takim, jakim się jest?

Jestem bardzo na tak.

[alchemik]

Król jest nagi, to jego nowe szaty. Stąd pustynia.
Dziękuję, Dorotko.

[Marcin Sztelak]

Zasmucił mnie ten wiersz, najbardziej z powodu puenty, bo skoro peela można nazwać pustynią, to gorzej niż śmierć, a i nowe szaty nic nie zmieniają, król wciąż pozostaje nagi...

Pozdrawiam.