Po drodze

[Alek Osiński]

Gniazda jemioły na Wrzosach ostatnie wypełniają się zimą
i wychudzeni rodzice zastępczy, niezdarnie próbują karmić
zmarznięte pisklaki, ucząc słów roty – co byście bez nas

poczęły. Wyższa izba stetryczałych dębów zgłasza szmerem
stanowcze votum separatum burzącego się marca i jego
szara koszula, rozerwana na piersi, odsłania przez chwilę

niebieskawe blizny. Zawieruszeni zbieracze ptasich
głosów, w milczeniu przechodzą pod pustym już krzyżem.

[eka]

Alku, mam niemal pewność, że ptasio-drzewne sytuacje są metaforą dla tragicznych wydarzeń. Czyżby chodziło o Marzec 68'? Jemioła nawet w tym miesiącu ciągle jest zielona, chowa pamięć, peel i pamiętający czczą rocznicę śmierci, która miała miejsce na ulicy albo w dzielnicy Wrzosy.
Rota, znamienne, nie chcieli wyganiani rzucić ziemi skąd ich ród.
Refleksyjny, gorzki liryk.

[skaranie boskie]

Właściwie to się boję komentować twoje wiersze.
Jestem laikiem, jeśli o tego rodzaju poezję chodzi i to zazwyczaj w komentarzach wyłazi. Zwłaszcza, jeśli zabieram się za wiersze o klasę przewyższające moje wizje.
Tutaj dostrzegłem aluzje w postaci stetryczałych dębów, czy wychudzonych rozdziców zastępczych i skojarzyłem je sobie z pewną grupą ludzi, coś komuś próbujących...
Jednak dopiero komentarz Eki coś mi dopowiedział. Nie wiem, na ile on słuszny, ale przynajmniej zamyka treść (może przesłanie) w sensowną całość.
Oczywiście technicznie nie ma się do czego przyczepić, więc chapeau bas!

[Marcin Sztelak]

Bardzo symboliczny wiersz, chociaż można go równie dobrze potraktować jako dość mroczny liryk o naturze. Jednak jakiej interpretacji by nie przyjąć jest to bardzo dobra poezja.

Pozdrawiam.

[marta zoja]

Alku czytam wszystkie Twoje wiersze... pozostawiam bez komentarza... mocno zapadają w serce...

https://youtu.be/79Flpb8IrHg

[semiramida]

Bardzo lubię Twoje wiersze :))) Cudowne metafory :) s.

[barteczekm]

Zawsze po przeczytaniu różnych wierszy lubię trafić na Twoje. Ich wysoki poziom, symbolizm zmuszający do zastanowienia i refleksji, technika i styl leczą poczucie estetyki często skrzywione przez niektóre gnioty. Na Twoich wierszach ludzie powinni się uczyć czym jest dobre pisanie form klasycznie nierymowanych ale nie tylko Twoich. Jest tu paru równie dobrych w formach klasycznie nierymowanych - Alga, Marcin Sztelak, She, Ginnger, Marta Zoja (choć czasami bywa różnie), Lucile, Karma ale tylko jako Jagoda, czasem Koleś i Alchemik, gdyby tak nie sadził na ilość. Wymieniłem tych co uważam za najlepszych co nie oznacza, że reszta beznadziejna - po prostu musi się jeszcze pouczyć lub też jeszcze nie miałem okazji głębiej się wczytać. No ale są też przypadki beznadziejne, których przez grzeczność nie wymienię.

Wiersz bardzo dobry

[Alek Osiński]

Myślę Ewo, że skojarzenie historyczne jak najbardziej na miejscu,
chociaż bazą jest oczywiście natura i to, co się w niej nieustannie
dzieje nawiązując, zawiązując i rozwiązując.

Marto dzięki za piosenkę - dobra

Wszystkim dzięki za czytanie i wypowiedzi

[em_]

Świetne

[Mms]

Witaj Alku!

"szara koszula, rozerwana na piersi, odsłania przez chwilę
niebieskawe blizny" możemy skojarzyć z obrazem Matejki - Rejtan
Utracone wartości -' pusty krzyż '- wszystko w scenerii przyrody, zmieniającej się dynamicznej jak historia szeroko po=jęta ale i pojedynczego człowieka' zbieracza ptasich głosów'.
Wspaniałe metafory. Zostaję pod wrażeniem.
Pozdrawiam,Małgosia