Gorzknienie

[Marcin Sztelak]

Jak owoc. Lędźwi albo drzewa.
Niewiedzy.

Nie ogarniam myśli,
a przecież nie mogą być cudze,
jednak zamknięty w domniemaniach
przestaję rozpoznawać słowa.

Nawet w lustrze. Powtarzalności
prowadzą jak baranka.
Na rzeź.

Dzień, noc – wytarta talia tarota.
Pasjans stawiany w ciemnościach
i obłęd rozmów.
Z pustką szkła.

Oczekiwanie:
cuda, znaki poza mną
cisza, której nie mogę rozproszyć.

Jak owoc. Opadły, bez kuszenia.
Martwota.

[anastazja]

Nie ogarniam myśli,
a przecież nie mogą być cudze,
jednak zamknięty w domniemaniach
przestaję rozpoznawać słowa.

Lubię Twoje gorzknienie Marcinie. Myślę, że są też mniej gorzkniejące. Znam ten stan rzeczy, bywają i u mnie - nieogarnięte myśli, a przecież nie mogą być cudze... Ładne.

Pozdrawiam.

[she]

Gorzki owoc nie jest tym, czego oczekujemy - zwykle chcemy by był słodki, soczysty i świeży.
Najlepiej, żeby ludzie też zawsze tacy byli, żeby były takie ich myśli i uczucia. Ale nie zawsze może tak być niestety... życie.
Z drugiej strony jednak, czy słodycz bez poznania smaku goryczy smakowałaby równie dobrze? Nie...

Bardzo obrazowe jest tutaj to wykorzystanie motywu owocu i stworzenie klamry wiersza.
Styl - bardzo Twój. Krótkie, rwane, mocne frazy.
Klimat wiersza mocno przygnębiający - pokazuje marazm podmiotu, zagubienie, brak jego pomysłu na wyjście z impasu i brak jakiejś iskry z zewnątrz, która mogłaby go uratować.
No smutno.
Bez wątpienia umiesz pisać smutne wiersze, Marcin. Ale czy kiedyś będą i te radosne?
Czytam bez "martwota" - dla mnie niepotrzebna kropka nad i

Pozdrawiam serdecznie

[Alek Osiński]

No faktycznie ta martwota na koniec - niepotrzebna,
owoc opada, ale czy to już nie jest samo w sobie pokusą?

Pozdrawiam

[iTuiTam]

Zgorzkniałe owoce - sam tytuł, słowo: piękne, dźwięczy i wymawia.
Zgorzkniałe, czyli po terminie, przed terminem przydatności, smaku.
Zgorzkniali ludzie, również przeterminowani z jakiegoś powodu, nie zdążyli złapać słodyczy na czas.
Gorzkie myśli, żale.

Dzień, noc – wytarta talia tarota.
Pasjans stawiany w ciemnościach
i obłęd rozmów.
Z pustką szkła.

Bardzo mroczne wersy, plastyczne, z małymi błyskami kart i szkła.

Wiersz, który przypomina późny listopadowy wieczór.