Wracając z kołchozu jakiegoś imienia

[barteczekm]

Dystynkcje dawno nadane
i szkoda już tlenu na resztę zbędnych tłumaczeń.

Świetlnie pod tobą a coraz bliżej końca.

Tłum nadal niechętny w przyznaniu się do
płynności figur, która została protegowana za szybko – przed domniemanym czasem
śmierci, głodu, małżeńsko zerżniętych chwil (jak nikt niby nie patrzy)
trwałości kolczastego koryta
w sensie, że NA ZAWSZE.

Nauczony dziękczynić za rady,
wracając z Kołchozu im. Dwóch Świętych Płaszczyzn
lubię stanąć w tłumie,
przed Mauzoleum (nieistotnie z boku, przerwany)
bez zadawania pytań.