Intro

[Marcin Sztelak]

Zbierasz śmiertelne bukiety kwiatów,
delikatnie jakby miały istnieć,
przynajmniej zawsze.

Ciągła ucieczka i plecenie wieńców,
bez pożegnań, nawet cichego Adieu,
najprostsze zanikanie w punkcie
przecięcia zagubionych dróg.

Może tylko słaby uśmiech, na granicy
widzialności.
I już.

[karolek]

Ciekawie.
O kimś, kto nie chce się angażować i "uśmierca" swoje miłości?

[iTuiTam]

Zbierasz śmiertelne bukiety kwiatów,
...
Może tylko słaby uśmiech, na granicy
widzialności.
I już.

Plastycznie, spokojnie tak właśnie, jak "na granicy widzialności".

Kwiaty ogólnie są śmiertelne, jedynie nieśmiertelniki zwodzą nazwą.
serdecznie
iTuiTam

[biegnąca po fali]

Piękny. Bardzo mi się podoba.
A za puentę

[anastazja]

Może tylko słaby uśmiech, na granicy
widzialności.
I już.

- utkany smutkiem, delikatny jak woal cały Ty - Marcinie.

Pozdrawiam.

[marta zoja]

Marcinie, Twój wiersz stał się natchnieniem dla moich wianków...tylko jedna różnica tu rozstanie, u mnie strach w oczy patrzy przed śmiercią...ale czy jedno i drugie nie jest swoistą drogą cierpień... MZ

[Mms]

Dla mnie ta granica tu najważniejsza a więc nie meta.Wywołuje spokój.Nie muszę się bać !
Do tego klamrą objęty pierwszy wers - owoce życia przewożę za granicę. Punkt przecięcia...czujemy się tak zagubieni i bezradni...
Cieszę się, że mogłam przeczytać.