Ze wszystkich Nas najbardziej żyje dworzec

[barteczekm]

Jak dla mnie zbyt głośno, lecz zgodnie z obietnicą
czekam na dworcu,
trzymając w ręku bilet do miasta fałszywych przymiotów,
przyjmując na twarz
niebyt promieni zapomnianego polotu zimy
w środku lata i trzewi.

Słodzę miarowo herbatę, bo co innego zostało, kiedy

megafon szczeka, pełzają interaktywni ludzie,
czyli jest normalnie,
dym molestującego potu, pielęgnowany przez spodnie
uprawia dialog o cudzie.

Bilet mięknie i pójdzie niebawem w niepamięć
a mówić potrzeba niewiele,
to tyle -
wyjść, ubrać się w diament, zostać.


Zmierzając do odczuć coś zaczyna prażyć i widzę jak
leżąc w barłogu znaczeń
jesteś obła,

seledynowa postać

nie inaczej,
nic znacząco więcej w zamyśle fatalistycznym.

Chwilami zatracam ciąg wypowiedzi, co bywa stanowczo nieważne.

Mówiąc tlen.
Zapomnijmy się tego – snem.
Już teraz.

Dzwonią aby wypełnić akord niosąc pod progiem przesłanie -
pogląd wszelki z peronu idealnych to pospolity światłowstręt
imaginujący w brudzie.

[Alek Osiński]

dym molestującego potu, pielęgnowany przez spodnie
uprawia dialog o cudzie.

A może warto uprościć niektóre kwestie, bo wiersz wydaje się
zdecydowanie zbyt pogmatwany jak w tej frazie, takie wielopiętrowe
metafory, raczej słabo działają. Moim zdaniem zamiast zbytnio kombinować
lepiej zdać się na zmysły; bardziej instynkt niż umysł, chodzi oczywiście
o środek ciężkości...

Pozdrawiam

[biegnąca po fali]

Sporo bym tu wycięła i uprościła, pozbywając się jednocześnie
wszędobylskich dopełniaczówek.

Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Tym razem wiersz zbyt gęsty, przeładowany. W natłoku słów urywa się wątek...

Pozdrawiam.