Sól w oku

[Marcin Sztelak]

Kradniemy jabłka z przemarzniętych sadów,
chociaż pachną inaczej niż przed laty.

Ludzie bez twarzy wciąż czekają na prezenty,
chcę krzyczeć pięścią prosto w puste,
niepotrzebne gęby nocnych strachów.

Jednak siedzę cicho, przyciśnięty namiastkami,
z próżnego czerpiąc pewność: Mikołaj poległ
śmiercią bohatera. Albo tchórza – wszystko jedno.

A nienapisane frazy błądzą na wysokości
podłogi. Te potępienia szczelnie wypełniają
przestrzeń pomiędzy przedmiotami.

Przemarznięte jabłka smakują skwaśniałym winem.
Wypluwamy pestki w rękawy.
Na zapas.

[eka]

O trudzie tworzenia... najogólniej podsumowując wiersz.
Bo utrata wiary w pisanie i próba jej wykradzenia z przeszłości, nie udała się.
Jabłka - symbol wiedzy, Mikołaj bez św. i niemożność obdarowania, lęk że już upuszczonej frazy się nie podniesie.
Jednak mimo zapewnień peela, wiersz się udał, jest przekonywujący w metaforze.

[anastazja]

Piękna klamra pierwsza i ostatnia.