Cudze tajemnice

[Marcin Sztelak]

Raj utracony.

Tylko w zaciśniętych pięściach strzępy życia
lub prasy codziennej. Ideał
na suficie, nieosiągalny przy braku
drabiny.

Judasz mruga porozumiewawczo, trzymając
się ściany brniemy w sekret. Z szafy
sąsiadów, tam szkielety, w naszej mole.
Ewentualnie przechodzone znajomości.

Zdjęcia zaściełają podłogę, ślisko,
a nogi w gipsie. Upadek.
Początek degrengolady.

I kawa stygnie, więc bezwstydnie
przerywamy nasłuch.
Może się przyśni miejsce ukrycia
skarbu. Albo pamiętnika.

Raj odzyskany.

[Alek Osiński]

Na początku Marcinie wyszedł Ci taki, nie wiem czy zamierzony,
dowcip, bo wynika z niego, że gdybyśmy mieli drabinę, sięgnęlibyśmy
ideału Ale wiersz dobry, lubię to Twoje pisanie, mimo
tych minorowych przesłań...

Pozdrawiam

[karolek]

.

[Mms]

Witaj Marcinie!

A ja się zastanawiam nad alternatywą; skarbu - pamiętnika.
Skarb i pamiętnik prowadzą do dzieciństwa. A potem już puenta. Mieliśmy zatem skarb. Jako dorośli utraciliśmy?
Czyli co - powrót do prostoty dziecka?

Pozdrawiam serdecznie
Ponieważ zainteresowałeś się moim wierszem 'Zwykłe schody' - dorzuciłam dziś link podpowiadający jego genezę. Zauważyłam właśnie pod jakimś wierszem,że można te linki przytaczać.
Jak masz ochotę i czas - to kliknij.
Pozdrawiam serdecznie

[biegnąca po fali]

Jak ja lubię to Twoje pisanie, tak inne od mojego.

Pozdrawiam

[ajw]

Jedno, czego się czepię to niepotrzebny rym: stygnie - bezwstydnie, ale reszta miód - malina

Pozdrawiam serdecznie

[anastazja]

ale reszta miód - malina

to tylko się obliżę - Marcin lubię to...