Niech mają święty spokój

[Mms]

Mama znów o sprzątaniu.
Żeby widziała rozgardiasz we mnie.
Krzyki coraz głośniejsze.
Mama, że z obsesją, to trzeba do psychologa.
Tata w dziwnej jedności z mamą, że może do psychiatry.

Myśl – "jesteś" głośniejsza. Porządkuję. Żyję.

Pochylam się nad drobiazgami szuflady.
Nie mam żadnego od niego prezentu.
Całą wypłatę oddaje rodzicom. Na lekarstwa.
Tylko ta zasuszona róża.
Dotykam. W myśli przesyłam ten dotyk.
Nigdy nie poczuje mojej dłoni. Nie pozwolą.

Rzeczywiście prania się nazbierało.
Po co mi tyle sukienek.
Myśli nie wyrzucą. Schowam.

[karolek]

.

[Mms]

Witaj karolku!
Miło, że przeczytałeś i obszernie odniosłeś się do wiersza.
Pozdrawiam serdecznie.

[Marcin Sztelak]

Dobry wiersz, sprawny zapis, ciekawie wyglądają te krótkie zdania jakby wyrzucane z siebie.

Pozdrawiam.

[tabakiera]

Czytam od "Porządkuję. Żyję." Pierwsza strofa wprowadza, ale brzmi trochę dosłownie i dziecinnie z tym "mama, tata". Jednak ciekawe i wieloznaczne są krzyki coraz głośniejsze - mogą dochodzić z pokoju rodziców lub głowy peelki, w której tęsknota i ból. No i rozgardiasz - większy w niej, niż w pokoju.

Tak to bywa z rodzicami, Jej pędzą do sprzątania, jego chorują i wywołują nadopiekuńczość wobec siebie - jedna i druga strona dość zaborcza.

Współczesna Julia i Romeo.

[Mms]

Dziękuję Marcinie i tabakiero za zaglądnięcie i komentarze.
Pozdrawiam serdecznie.