Płanetnicy

[Alek Osiński]

Sprane cienie, które buki rzucają od niechcenia, ziemia
nakłada na siebie, niby stara wieśniaczka kolejne płócienne
spódnice, choć wie, że Strzybóg porwie je wieczorem,

najdalej nocą. Zmęczona, ukrywa przed żarem ziarna lnu,
cierpliwie splatając z oddechami zroszone od snów łodygi.
Trzeba się postarać, żeby gość w dom zagrzał miejsce

i ostatnia z kiecek nabrzmiała od jego głosu. Przybędzie
ciała, jego czarodzielnice wrosną butnie w żywiczny mrok,
roztętnią się krętolotne pędy, ponad wszelką miarę uczynne

w dzwonnej korze. Dochłoszczą, doskończą północnym
deszczem, a kiedy ziarna pękną – przyjdzie zapomnieć.

[eka]

Zmysłowo i atrakcyjnie podane.

[ajw]

Przeniosłeś mnie w czasy i klimaty, w których niekoniecznie chciałabym żyć, a jednak nie protestowałam i pozwoliłam się "przeciągnąć" przez cały wiersz. Nie żałuję wejścia w ten lekko mroczny (może dlatego, że się zachmurzyło) klimacik ze specyficznymi strojami, mniejszą przejrzystością powietrza i innymi zapachami. A skoro to wszystko odczułam, oznacza to, ze wiersz jest bardzo wiarygodny i obrazowy. No i podoba się

[em_]

Zawsze mnie zachwyca, jak operujesz przyrodą w swoich wierszach.
Mało komu tak dobrze to wychodzi.

[eka]

Wracam właśnie teraz do Płanetników, bo przed chwilą czytałam opowieść Skarania o Świętosławie w cyklach poetyckich. I kończąc zajmującą lekturę, pomyślałam o Twoim wierszu.
Strzybóg w Mieszkowych czasach pewnie jeszcze dla wielu był bogiem wiatru, a i bano się płanetników.
Tu i tam namiętność, tu i tam nasze piękne, nośne archaizmy.
Polszczyzna ma się dobrze. I wersy tutaj również.

[Alek Osiński]

No właśnie, takich ładnych i nośnych mamy bogów,
a posiłkujemy się obcokrajowcami

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobrze oddany klimat, przypomnienie nieco zapomnianej słowiańszczyzny. Klimatyczny, świetnie napisany wiersz.

Pozdrawiam.

[eka]

No właśnie, takich ładnych i nośnych mamy bogów,
a posiłkujemy się obcokrajowcami

Masz coś do Sechmet , ale przecież ona z głową lwicy i wężem na głowie nie da rady dopaść Strzyboga.

[lczerwosz]

Wzrastałem z opowieściami o płanetnikach i dziwożonach. Właśnie tak było.

[karolek]

Oryginalny klimat wiersza.
Kiedyś przyroda odgrywała ogromną rolę w wierzeniach ludzi, była im bardzo bliska, personifikowali ją, czcili, ale poprzez to, także doceniali jej szczególną rolę i wartość dla człowieka.


Pozdrawiam