Kadisz za nieumarłych

[Marcin Sztelak]

Nie jestem drzewem,
skazany na pamięć w garściach zaciskam
proch. Z którego już nie powstanę.

Pielęgnuję słowa,
nawet jeśli bez znaczenia,
jednak składam je na czołach,
umęczonych.

Pot wrzyna się pod skórę,
krąży w krwioobiegu.
Wypluwam sól, na ofiarę, ziemia
przesiąka. Na wylot.

Jestem drzewem,
schnę nieprzerwanie.

[eka]

Ogromna, liryczna depresja, która nie chcąc być skazana na pamięć, zamienia się w wysychający symbol - klamrę utworu.
Bardzo dobry wiersz.

[Alek Osiński]

Znakomity wiersz. Pierwszy sort, zwłaszcza puenta,
jedyne z czym polemizuję to zaczynanie zdania od - z którego...

Pozdrawiam