Żywioły

[Marcin Sztelak]

Zabieram sobie z ciebie
to, co moje.
Przede wszystkim szepty i tajemnice
oraz niedoszłe macierzyństwo.

Ciepłe kłamstwa z półek nieprawdopodobieństwa.
Wszystkie spalone próby
wody, powietrza, ognia.

Ziemi zabrakło – sama przyszła
i zasypała oczy,
zapomnieliśmy o obietnicach.

Świat nie zamarł, nie nastąpiło przesilenie,
zwyczajnie zmalałem na horyzoncie,
który już nie był stykiem nieba i nieba.

Zabieram sobie z ciebie
tylko siebie.
We fragmentach.

[eka]

Bardzo, bardzo dobry wiersz.

Czy uda się cokolwiek zabrać?

[Patka]

A mnie się nie podoba, mam wrażenie, że pisane na kolanie, jakiś taki nie twój ten wiersz, Marcinie. Bez dobrego pomysłu, kolejne frazy dość oklepane. Ot, poprawny wiersz, i tyle.

Pozdrawiam
Patka

[eka]

Bardzo, bardzo dobry wiersz.

Delikatnie a z olbrzymim ładunkiem goryczy opowiedziana historia związku, fraza z półkami nieprawdopodobieństw spalonych próbami trzech żywiołów - to bardzo pomysłowo w pigułce oddany etap wielkiej nadziei.
Równie dobra kolejna cząstka, gdzie strofy świetnie łączą się ze sobą czwartym, koniecznym elementem rzeczywistości (czwartym żywiołem) - ziemią, tu metaforą czynienia prób zderzenia się z codziennością, bo do tej z trudem, przyziemnej, ziemnej - egzystencji, bohaterowie nawet nie podchodzili, sama przyszła.
Bardzo wzmocniona metafora : ziemia sama przyszła i zasypała. Grób. Bardzo oryginalnie pisanie o momencie złamania obietnic.
Później kurczenie się wymiaru, postać peela na horyzoncie, malarskość w metaforze oddana oszczędnymi środkami.
Drugie ramię klamry w finale - co można zabrać? Głęboka refleksja.

Bardzo dopracowana kompozycja wiersza, emocyjność bez patosu, koncept z żywiołami.
Mam nadzieję, że swoją opinię uazsadniłam, choć zawsze pozostaje to niepoddające się werbalizacji - liryczne, przyciągające prawdą i pięknem - "coś".

[she]

Mnie też bardzo podoba.
Jest w tym wierszu duża naturalność i płynność, na którą szczególnie zwróciłam uwagę, bo zwykle Marcin, tniesz wiersz częstymi kropkami.
To daje odczucie automatyzmu. Tutaj treść płynie, przez to wydaje mi się bardziej szczera, intymna i przez to bardziej mnie łapie.
Dla mnie najbardziej przykuwająca uwagę jest ta część:

Świat nie zamarł, nie nastąpiło przesilenie,
zwyczajnie zmalałem na horyzoncie,
który już nie był stykiem nieba i nieba.


Nie da się chyba zabrać tylko siebie... Całe "ja", które się dało, nie jest już "czystym" "ja"...

[iTuiTam]

Zabieram sobie z ciebie
to, co moje.
...
Świat nie zamarł, nie nastąpiło przesilenie,
zwyczajnie zmalałem na horyzoncie,
który już nie był stykiem nieba i nieba.
...

Jest pięknie, jeżeli ktoś jeszcze potrafi pisać takie wiersze.

Zabieram to, co moje, czyli siebie, jak napisałeś w ostatniej części. Zabieram, nie poddając się nikomu i niczemu. Mam władzę nad sobą. Inaczej z żywiołami, te się nie poddają.

Niebo na ziemi i niebiańskie niebo z małym człowieczkiem pomiędzy - bardzo plastyczny obraz.

[ajw]

Mocna puenta, bardzo dobra. Wydaje mi się, że od niej zacząłeś budować wiersz, który trafia swoim przekazem. Podoba mi się

[biegnąca po fali]

Raz w życiu mnie zaskocz i napisz coś co mi się nie spodoba. Ok?