(A)poetyki

[Marcin Sztelak]

Przedwczesny starzec w nimbie
smrodu skręcającego nozdrza przechodniów,
zarzygany swoją codzienną porcją
bytu – jest wierszem.

Wbitym prosto w wymuskaną twarz,
pod którą czai się morda i palec
na spuście. Orgazm uderzeń
tępym narzędziem.

Strach pozłocony wielosłowiem, gładki
krągłością zdań. Wraz z okrwawionym strzępem
w najgłębszym kącie. Snów.

Krok porażony polineuropatią w kierunku
nowego roku, który przyniesie szczęście
zmiany daty – jest puentą.

[Alek Osiński]

Porażająco demaskatorski wiersz Marcinie. A może jednak uda się
uniknąć aż tak okrutnej puenty?

[Henryk VIII]

Prawdziwy do krwi. Straszliwy. Świetny!