Kulty

[Marcin Sztelak]

I wybaczenie dla wszystkich.

Kolory spływają kaskadą
na moją pękniętą głowę. Na pół.

Wszystko podzielone: noc i dzień, przed i po.
Z subtelnym pominięciem
w trakcie.

Osaczony przedmiotami szukam przyczyny,
jednak w środku pustki, na zewnątrz obfitość
bezładnie rozrzuconych słów.

Przerzucam chybotliwe mosty, szukając
drogi do wyjścia. Jednak rzeczywistość
przejawia tendencje do zaginięć.

Więc bełkoczę do końca. Dumny
lub uparty.
Chociaż to wszystko jedno w ogólnym rachunku.
Niespłacalnym.

I śmiertelność dla wszystkich.

[anastazja]

Więć bełkoczę do końca.

- literówka

jednak w środku pustki, na zewnątrz obfitość

podoba mi się ten wers. Taki stan pustki przeżywamy niejednokrotnie. Obfitość na zewnątrz w takim wypadku nie jest interesująca. Zagubiony peel szuka swojego mostu. Chociaż wygląda na to, że życie dało w kość i wszystko mu jedno, bo przecież i tak trzeba kiedyś umrzeć. Swoim nieporadnym komentarzem, tak widzę w skrócie. Marcinie - pozdrawiam.