Za zimą choćby w ogień

[Alek Osiński]

Dzisiaj już dużo skuteczniej istniejesz w przeczeniach, nie żądając
nic w zamian; pani zimo, mistrzyni ciętych ripost z rdzawym
pieprzykiem na szyi. Napięta w oczekiwaniu, obracasz się w puch,

triumfując w bitwach na poduszki. Kiedy wbiegasz na barykadę,
twoja uniesiona ręka próbuje schwytać płatek, dzieląc mimowolnie
świat na śpiących i ćmiących cybuchy, lecz kruche drewienka

wypadają ci z ust, za nimi sączy się wolno dym. Musisz naciągnąć
mocniej czapkę na uszy, powtarzając; ciepło, ciepło, gorąco. Ręka
tuż, tuż i pewnie zdoła pozaokrąglać krnąbrne końcówki, uładzić

bunt mas porwanych tiuli i perkali. Trochę jednak szkoda, że tak
ciężko opada ci głowa i włos się mierzwi, kiedy wyrażasz - zgodzę się
na wagę przeżyć. Bo o tym zawsze mowa, jeśli umiemy zapomnieć

się w sobie, przywołując do przytomności. Wszyscy obecni mówią
teraz przez nas, chociaż nie potrafimy nawet przypomnieć ich sobie,
ani o sobie w nich, po wsze czasy obecnych, odartych z czasu,

który zawsze dotąd służył za odpowiedź, choć nie ma o nas pojęcia.

[Marcin Sztelak]

Być może wiersz jest nieco przegadany, ale to ten jego rodzaj, który akceptuję w 100%.
Doskonale się czyta, tekst płynie.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Bardzo mi się podoba - jest gra z czytelnikiem i równocześnie przekaz - to zalety utworu .
Piszesz: Kiedy wbiegasz na barykadę,
twoja uniesiona ręka próbuje schwytać płatek, dzieląc mimowolnie
świat na śpiących i ćmiących cybuchy, lecz kruche drewienka

wypadają ci z ust, za nimi sączy się wolno czas. " - super!

h8

[Alek Osiński]

Dzięki za komentarze

Trochę jeszcze zmieniłem, bo coś mi cały czas
w tekście do końca nie pasuje...

[eka]

Odpersonalizowanie bohaterki... czy uosobienie zimy?
Chyba jednak to pierwsze. Dziwna to pani, ale zadziorna, energetyczna do momentu - uznania wagi przeżyć?

Bo o tym zawsze mowa, jeśli umiemy zapomnieć

się w sobie, przywołując do przytomności. Wszyscy obecni mówią
teraz przez nas, chociaż nie potrafimy nawet przypomnieć ich sobie,
ani o sobie w nich, po wsze czasy obecnych, odartych z czasu,

który zawsze dotąd służył za odpowiedź, choć nie ma o nas pojęcia.

Ten piękny, refleksyjny fragment jakby za rękę prowadził do Elegii Duinejskich Rilkego.
Zachwycił.