Żniwa

[kocimiętka]

Nie było im dane tamtego lata
kłaść kosą kolejne łany
Sami zostali
żytem pszenicą rzepakiem
Zamiast mąki mełły się kości
Krew olejem
wsączał się w ziemię do dna
nawoził pod przyszłe pokłosie

Pamiętacie jeszcze maki?

Każdy to ktoś
wykwitły z gleby wciąż chciwej napitku
a podziemne rzeki rozsiewały porywając
nasienie nieśmiertelnego snu

Zasypiając gdzie stali lub biegli
truchło ścieląc na miedzy
stygnącymi oczami darli niebo i łąki
rozkwitłe czerwienią ich ust

Klęska urodzaju o każdej porze roku
wreszcie rodził kamień i piach
Żniwom kresu nie było

Żniwom kresu nie ma.

Wciąż gdzieś koszą karabiny
jednym ruchem palca
hektary tylu zbóż

[NathirPasza]

Ciężko podejść do wiersza. Z jednej strony dobra metafora łanów z drugiej strony jest to dość znane porównanie. Z jednej strony jest wszystko co powinno, ale z drugiej jak na mój gust jest przegadane.

W zasadzie całą treść można było zamknąć w:

Wciąż gdzieś koszą karabiny
jednym ruchem palca
hektary tylu zbóż

Moim zdaniem trzeba nad nim jeszcze posiedzieć.

Pozdrawiam
NP

[Arti]

Klęska urodzaju o każdej porze roku
wreszcie rodził kamień i piach
Żniwom kresu nie było

Żniwom kresu nie ma.

Wciąż gdzieś koszą karabiny
jednym ruchem palca
hektary tylu zbóż

tu chyba zbyteczne powtórzenie
postawiłbym na "żniwom kresu nie było" w oddzielnym poj wersie,
a to drugie wywalił

nie mogę zgodzić się z przedmówcą
nie wiem jak zamknął on treść w wymienionych przez siebie wersach
nie wnikam
moim zdaniem bardzo dobry wiersz.

Pozdr.

[NathirPasza]

Czary mary... :p

[Alek Osiński]

zaczyna się ciekawie ale czym dalej tym gorzej, obrazy które mogłyby się rozwijać oryginalnie pożera rosnący patos i oczywistość puenta rozczarowuje niestety

zdrowia:)

[Gloinnen]

Poruszony przez Ciebie temat to jeden z trudniejszych. Trudno w nim nie zawrzeć odrobiny patosu. To prawda, że przenośnia żniw, ścinania łanów - jest dość oczywista, nawet przecież mówi się - "pokłosie wojny"... Wydaje mi się, że ten motyw stał się już wręcz pewnego rodzaju toposem. Ale z zaciekawieniem przyjrzałam się temu, jak ten topos realizujesz.

Trochę zaskoczył mnie zapis - skoro bez interpunkcji, to rażą mnie duże litery pojawiające się tu i ówdzie na początkach wersów. Czy to celowy zabieg, czy wordowskie psikusy?

Sam wiersz wart tego, moim zdaniem, aby go trochę przystrzyc.

Krew olejem
wsączał się w ziemię do dna
nawoził pod przyszłe pokłosie

Tutaj operujesz dość karkołomną konstrukcją, opartą na elipsie - taki zapis według mnie nie czyta się płynnie. Osobiście doradzałabym uproszczenie:

"krew jak olej
wsączała się w ziemię do dna
nawoziła pod przyszłe pokłosie"... - np. w ten sposób.

Każdy to ktoś
wykwitły z gleby wciąż chciwej napitku

"każdy wykwitł z gleby
wciąż chciwej napitku" - tutaj również podpowiadam pewne uproszczenie.

rozkwitłe czerwienią ich ust

Tego wersu pozbyłabym się. Uważam, że nie jest to obraz powalający na kolana oryginalnością. Poza tym czerwień ust kojarzy się raczej erotycznie (wiem, że co innego miałaś na myśli, no ale jednak...), a tutaj chodzi przecież o coś zupełnie innego. Albo zrezygnuj, albo inaczej to rozpisz. Albo - tutaj umieść wers o makach, będzie doskonale pasował.

Pointa bardzo dobra.

Pozdrawiam,


Glo.

[Boogie]

W takim temacie patosu nie da się uniknąć, dobry wiersz, pozdrawiam

[kocimiętka]

Tutaj operujesz dość karkołomną konstrukcją, opartą na elipsie - taki zapis według mnie nie czyta się płynnie. Osobiście doradzałabym uproszczenie:

"krew jak olej
wsączała się w ziemię do dna
nawoziła pod przyszłe pokłosie"... - np. w ten sposób.

Kurczę, w pierwotnej wersji napisałam słowo w słowo jak proponujesz. Czyli trzeba słuchać własnej intuicji.

Dzięki wszystkim za komentarze
Pozdrowiska i