Utopia

[Marcin Sztelak]

Schodzimy głębiej, wprost w rozwarte ramiona
ziemi. Tu odnajdziemy wszystkie zagubione
imiona, zwietrzałe zapachy. Latawce,
które uciekły poza niebiosa.

Tradycyjnie obojętne, dziurawione wyciągniętymi
wieżami świątyń. Napęczniałych od modlitw,
próśb, złorzeczeń.

Lecz to zanikające echo, bo dzieli nas kilka kroków
od powrotu do najprostszego ze światów.
Znowu będziemy dziećmi, ufnie tuląc
pluszowe misie z poobrywanymi uszami.

W mroku przodkowie szczerzą pożółkłe zęby
w zapraszających uśmiechach. Mijamy bramę, szkielety
grzechoczą. Na powitanie.

[eka]

Najprostszy ze światów, świat śmierci, gdzie zaraz po agonii będziemy jak dzieci z tym krótkim stażem swojego niebycia.
Oczywiście to utopia, nawet koszmar może być utopią.
Oj, Marcin...

[Henryk VIII]

Hejka,
nno.. jednak ...tu jest coś więcej ... - tu jest np, okrutne igranie z przynajmniej kilkoma odmianami skośnookich filozofii ( powrót - poprzez przemierzenie rozmaitych innych stadiów - do stadium dziecka jako osiągnięcie apogeum rozwoju). Istnieje , z tego co udało mi się swego czasu przeczytać, spora rzesza wyznawców - ale, ale !!!- w tym wierszu raczej nie chodzi o tę czy inną konkretną filozofię, jako bazę myślenia, lecz jako - porównajmy - potencjalną ściankę , o którą tenisiści odbijają swe piłki, ćwicząc swą sztukę - niby podług kanonu, lecz wszak indywidualnie...
Tu dno tekstu jest duże, ciemne i stety - niestety.... głębokie...

h8

[Alek Osiński]

Lecz to zanikające echo, bo dzieli nas kilka kroków
od powrotu do najprostszego ze światów.
Znowu będziemy dziećmi, ufnie tuląc
pluszowe misie z poobrywanymi uszami.

Piękne.

Mijamy bramę, szkielety
grzechoczą. Na powitanie.

No cóż, można powiedzieć co kraj to obyczaj

Podobno kości pieczonych w spiżowym byku (starożytna metoda egzekucji)
tak pięknie błyszczały, że robiono z nich biżuterię...

Pozdrawiam

[biegnąca po fali]

Piękny! Ty nigdy nie zawodzisz

Pozdrawiam.