17.09.2016

[Karma]

Jakby ktoś węglem próbował
nabazgrać na nich niebo -
ściany osmolone przez odpowiedzi.
Gdzie zaczyna się teraz?
W którym miejscu kropki są grubsze
niż tynk i to drugie kolano, obok.
Palce skrobiące framugę
i szukające podparcia argumentów -
że warto tu nie zostać.

Pachniesz apostrofą do wszystkich świętych,
więc jesień. Za cienką warstwą szklanek
- śladów szminki i kilku kalorii - schowałem uśmiech.
Wiem, że to niełatwe.
Że zdarza się - potrafię patrzeć przez godzinę
i pobrudzić włosy,
jakby ktoś węglem próbował nabazgrać na nich

niebo.

17.09.2016
Marcin Lenartowicz aka Jagoda Mornacka.

[eka]

Czytam jak kolejny z cyklu nieobecność. Znaczące jest zatem - teraz - w kursywie. Już teraz nie ma?
Niebo czernione węglem odpowiedzi i okolicznościami. Jakby na siłę, wbrew.
Ciekawie kreowana przestrzeń. Oddaje stan podmiotu, który w komórce na węgiel zwątpień, szuka podparcia decyzji odwrotu.
A niebo nad nim, jak długo by nie włosów nie brudził i grubych kropek nie stawiał na osmolonych murach.

[tabakiera]

Jedyne, czego nie rozumiem - to tytuł.
Być może chodzi o cykl i jakby pamiętnikową formę zapisu kolejnych dni przeżytych w tęsknocie.

Wiersz bardzo dobry, z dużą dawką emocji. Przystępna metaforyka.
Temat, który przerabiasz od jakiegoś czasu, więc interpretacja wydaje mi się zbędna.

Pozdrawiam.

[Krzysztof P Nowak]

ciekawa propozycja

[Karma]

Tabakiero - spójrz na poprzednie tytuły i zastanów się, dlaczego ten jest taki. To proste, jak zna się inne.
Temat, który przerabiam od dłuższego czasu - cóż, nie to nie.

Ewo - z tym niebem, to też zależy jakiego koloru - a może nie zależy wcale? Może wystarczy tylko zerknąć i uznać, że to próg którego się nie przekroczy. Sky is the limit - jak to chyba w jakies piosence. to co pod nim, ogarnięte chociażby węchem - pali w oczy. Więc podnosisz głowę i udajesz, że wszystko jest super - bo niebo.

Krzysztofie - dzięki.

[alchemik]

Niebo to strop, który próbujemy przebijać głową. To błękitne w kolorze jest zafałszowane grą świateł w ich rozkładzie częstotliwości.
Czarne jest najprawdziwsze. Zawsze mamy nad głową jakieś niebo. Choćby betonowy strop w piwnicy. Kolejny miesiąc i to u progu jesieni.
Liczba siedemnaście, w jakiś sposób symboliczna, magiczna przez zdarzenie, olśnienie jakieś. Pielęgnujesz zatarte znaki na szklankach, dosładzasz się czekoladą. I znów udajesz się do nieba, zrozumiawszy, że to w miarę osiągalne znajduje się w twojej poczernionej węglem głowie.

Jurek

[Karma]

Dzięki Jurku.

To kwestia pogodzenia się z samotnością. W jakimś stopniu.
W końcu ile razy można próbować i dostawać po dupie?
W pewnym momencie chcąc - nie chcąc - zdajesz sobie sprawę, że to może nie z tobą jest coś nie tak.
Że próba wmawiania sobie za każdym razem, że to ty, jest błędna.
Że kiedy te wszystkie chmury próbują cię objąć i pogłaskać - wystarcz mocniej się szarpnąć.

Aż przedtem spopieli się w piecu i ujdzie kominem.

Dzięki, fajny komentarz.

[eka]

Jakby ktoś węglem próbował
nabazgrać na nich niebo -
ściany osmolone przez odpowiedzi.
Gdzie zaczyna się teraz?
W którym miejscu kropki są grubsze
niż tynk i to drugie kolano, obok.
Palce skrobiące framugę
i szukające podparcia argumentów -
że warto tu nie zostać.

Po przeczytaniu tej zwrotki, myślałam że to wiersz rocznicowy. Wrzesień 39". 17. 09. Rosjanie (wspólnie z Niemcam) dokonują IV rozbioru, Katyń w konsekwencji i niebanalna scena utożsamiania się peela z zamordowanymi.
--------------

Szminka wyprowadziła z błędu.
No to rozumiem, nieba są różnego nadania.

[Karma]

Napisałem wiersz: 17.08.2016, więc to innego rodzaju 'jubileusz'.