Wietrzna tancerko

[alchemik]

Zapijam zieloność w odwrocie.
Wódka płynie przez gardło i pali w przełyku.
Jeszcze jedna

jesienna nadchodzi powoli, po cichu.
Pójdziemy w tan.
Jeszcze nie raz?

Wiatry szepczą i męczą listowie kurczowo
przypięte, aby wciąż trwać.
Jeszcze nie dziś
latawców czas.

Gotuj suknię, złotogłów, purpurę,
blue jeans i co tam masz.
Omamisz przez chwilę.
Wypiję.
Ruszymy w tan.

Zerwę szmatki liściaste,
zamienię w zmarzlinę.
I pójdę w tan.

[eka]

O przemijaniu w jesieni i śmierci jak o kobiecie - kochance. Młodopolski motyw, tu zgrabnie wykorzystany.
Z nadzieją, że jeszcze wiele jesieni, a może i wiele szans na kolejne życia?
Bardzo rytmiczny wiersz.

[point of view]

Zapijam zieloność w odwrocie. (bardzo wiele interpretacji… być może bez „w odwrocie” (do wykorzystania później) sama fraza „zapijam zieloność” – nośna – polska nowatorska w obszarze drinków) ”
Wódka płynie przez gardło i pali w przełyku. ( no jasne, że prze gardło a nie per rectum… )

Jeszcze jedna

jesienna nadchodzi powoli, po cichu.
Pójdziemy w tan. (ciepło się czyta i wprowadza w nastrój )

Jeszcze nie raz? (znowu ten sam stan zdziwienia ilością interpretacji i zamierzeń Autora… - po prostu nieczytelne)

Wiatry szepczą i męczą listowie kurczowo
przypięte, aby wciąż trwać. (partykuła „aby” IMO wprowadza chaos do myśli, kto, co, po co, itd…)

Jeszcze nie dziś
latawców czas. (bardzo ciekawie podpięta wolność latawca….)

Gotuj suknię, złotogłów, purpurę. („złotogłów”, „purpurę”… brzmi mickiewiczowsko-słowacko-norwidowo… IMO ale… to Twój wiersz.)
Omamisz przez chwilę.
Wypiję.(… co, gdzie, kiedy, z kim?, -IMO za krótko)
Ruszymy w tan.(znowu ten „tan” i mrowie kropek……….. jak niepotrzebne kopce kretów na wiosnę, na zieleni trawnika…. )

Zerwę szmatki liściaste,
zamienię w zmarzlinę. (czuję ten stan pierwszych przymrozków - ciekawy obraz tak nieuchwytny, chwilowy)

I pójdę w tan. ( „tan” – na siłę drugi już raz, - jakby pomysłu na tę chwilę zbrakło)


Jest nastrój. Jest. IMO – wiersz chwil kilkoro w szufladzie czeka.
Pozdrawiam, Autora 

[alchemik]

Na temat ironii o sposobie przełykania wódki, nie wypowiem się.
Zieloność w odwrocie tworzy skondensowaną frazę i w tym wierszu nie do rozdzielenia.
No cóż, punkcie, co do powtórzeń powiem tylko, że to rodzaj refrenów, bowiem ten tekst ma w sobie melodię i własciwie to wyśpiewuję go w myślach.
Przy czym ostatni tan jest już zupełnie innym tańcem, parafrazując Kiplinga.

Niemniej dziękuję za wyrażone opinie, choć nie ze wszystkimi się zgadzam.
Kwestia punktu widzenia.

[point of view]

.... ironii niet. To tylko sposób zwrócenia uwagi na "problem"
miło mi w interakcji. Szanuję piszącego jak siebie samego itp. itd....

[tabakiera]

Ciekawy, rytmiczny liryk.
Może być o pożegnaniu, o nadciągającej zimie, o pewnym rodzaju tańca lub... upojeniu alkoholowym.

[alchemik]

Dorotka, ty ciągle o tym upojeniu. To tylko poetyckie atrybuty. Przypisujesz innym własne pośrednie doświadczenia. A to nie tak.
Nie rozpisałaś się.
To o tęsknocie, o obawach, o przemijaniu czasu. o jego cykliczności i braku cykliczności dla jednostek i poetów. O kochaniu jesieni i jej nienawidzeniu. Trzymaniu się lata, choć to już trup.

Ale przecież
dziękuję.

[alchemik]

Point, masz rację, co do tego zbioru materii na suknię.
Dodałem coś współczesnego, zmieniając przez to, nieco, czasoprzestrzenne umiejscowienie wiersza. Choć najistotniejsza w tym wszystkim jest odchodząca jesienność.
Spróbujcie sobie zanucić ten wiersz.

Jerzy Edmund

[witka]

trafia w coś takiego..

[Elunia]

Po kolejnej jesieni życia, nadejdzie zima. Jednak nie dziś. Jeszce czuję ból.
Wiersz czytam jako rozmyślanie nad upływającym czasem.Tak go odbieram.
Przepraszam jeżeli odmiennie.