poduszki pełne aniołów

[point of view]

wierzę w archanioły wojujące
no bo skąd w wąskich uliczkach
niedzielnym popołudniem ten wiatr
ten zamęt poderwanych nagle do lotu gołębi
strąconych płatków pelargonii
garści piór spadających jak śnieg
to potężne anioły zamaszyście
walczą ze złymi godzinami
co na dachach na parapetach

kiedy stare kobiety wyczekujące w oknach
czują chłodny powiew ich skrzydeł
uśmiechają się do swoich wspomnień
wygładzonych młodością bez skazy
wieczorami opowiadają dzieciom
o piórach jak puch
olbrzymich białych postaciach
wielkich oczach
wąskich anielich twarzach
a potem
latami leżąc w zapadniętych łóżkach
coraz dalej od pustych okien
wpatrzone w falującą biel firanek
z chudnących poduszek
bezwiednie wydłubują pierze

[Alek Osiński]

Podoba mi się wiersz. Może za bardzo ten anielski motyw
jest wyeksponowany, ale kompozycyjnie daje radę,
w każdym razie mam pozytywne wrażenia z lektury...

Pozdrawiam

[alchemik]

I ja mam bardzo pozytywne wrażenia. Wręcz podoba mi się poetycka zawartość metaforyczna. Z zamierzenia angelologiczny, więc anioły, jako istoty światła i powietrza powtarzają się od tytulu aż po treść.

Niemniej, choć w pierwszym wersie zrezygnowałbym z nich.

wierzę w świetlistych wojujących

Jerzy Edmund

[Lucile]

Dla mnie, w całości, świetny wiersz
począwszy od tytułu, a skończywszy na

leżąc w zapadniętych łóżkach
coraz dalej od pustych okien
wpatrzone w falującą biel firanek
z chudnących poduszek
bezwiednie wydłubują pierze

przejmujące - trafiasz w punkt

pozdrawiam
Lucile

[eka]

coraz dalej od pustych okien
wpatrzone w falującą biel firanek
z chudnących poduszek
bezwiednie wydłubują pierze

Uchwyciłeś coś bardzo ważnego.

[point of view]

... widzisz Je?

[alchemik]

Je? Czyli te, które wypatrują aniołów śmierci, czy też same anioły?

Anioły bywają przekorne, zwłaszcza te nie uwiązane do Ziemi.

http://www.osme-pietro.pl/post168989.html#p168989

[point of view]

Dziękuje Ci Alchemiku za link...