nie mam gdzie usiąść

[Elunia]

ściany mnie przygniatają
deszcz kapie przez dziurawy dach
nawet krzesło zgubiło nogę

jeszcze wczoraj były mocne
mury silne w znaczenie prawdy
bez żadnej skazy

wplatałam uśmiech w warkocze
zdobywając każdą chwilę
podrapanymi kolanami
ciszą pośród wąskich ścieżek

czasem gubiłam kokardę
tak dla pretekstu
by pobiec wolna od trosk z niewinnymi
myślami i gestem
posłuchać śpiewu samotnego słowika

zostały pokrzywione wspomnienia
pomarszczone twarze
tylko ciągle tak samo
korniki drążą tunele w starych drzwiach

[Koleś]

Fajny wiersz o przemijaniu z ładnymi przerzutniami i niegłupimi spostrzeżeniami. Niebanalna metaforyka jest oryginalna, ale też stosowana z umiarem, nie jest nachalna, nie przytłacza czytelnika. Czasami trudno to wypośrodkować, więc tym większe uznanie należy się autorce.
Ale żeby nie było tak słodko, to nie wszystkie metafory do mnie trafiają wplatanie uśmiechu w warkocze jest trochę oklepane, już to gdzieś czytałem i to nie raz. Podobnie zarośnięte ugory mi tu nie leżą, jakoś dziwacznie tu wyglądają.

Na pewno zaintrygowałaś mnie pierwszą strofą, masz mocne wejście. Później trochę to siada, ale ostatni wers jest świetny i bardzo obrazowy. Przyjmując skalę od 1 do 10, dałbym 7.
Pozdrawiam.

[Elunia]

Ugory wywalone, warkocze zostają (są moje, nie oddam).
Dzięki za siedem. To komplement.

[Koleś]

Ej, nie traktuj moich słów jak wyroczni, może komuś by się te ugory spodobały.
Ja tylko wyrażam swoje zdanie, co wcale nie znaczy, że muszę mieć rację.

Skoro ładnie Ci w warkoczach, to ich nie obcinaj.

[Elunia]

Warkocze i wąskie ścieżki, to dzieciństwo. Ugory były zbędnie dopowiedziane. Czaiłam się na ich usunięcie już wcześniej.
Dzięki za odwiedziny

[Koleś]

W takim razie, cieszę się, że pomogłem w podjęciu decyzji.

Cała przyjemność po mojej stronie.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

zdobywając każdą chwilę
podrapanymi kolanami

To jest dobry smaczek przywołujący na myśl dzieciństwo.

Jedyna rzecz, która mi się tak naprawdę podoba, jeśli chodzi o metaforykę.

A nie, jest jeszcze jedna.

tylko ciągle tak samo
korniki drążą tunele w starych drzwiach

Świetne te korniki, jako symbol ponadczasowości. Po pierwsze, stanowią swoisty, żywy i namacalny pomost pomiędzy "tu i teraz", a "dawno temu". Po drugie, dają poczucie bezpieczeństwa i stabilności, nawet, jeśli bardzo nikłe. Jednak to ważny punkt odniesienia, a również - w pewnych okolicznościach - klucz, pozwalający otworzyć bramę do przeszłości. No i jednak ich nieustanne drążenie to także znak dla człowieka, że nic tak naprawdę nie przemija. Cykliczność zjawisk nie zakłóca ciągłości trwania.
A z drugiej strony - ważna refleksja - to my się zmieniamy, a nie świat wokół nas. Wszelkie zmiany są pozorne, nawet, jeśli wydają nam się głębokie na pierwszy rzut oka.
To tak, jak z miastami-widmami, które bardzo szybko po opuszczeniu ich przez mieszkańców porasta bujna, agresywna roślinność. Natura jest wieczna.

Pozdrawiam,


Glo.

[Mms]

Korniki - czyż to nie my.Karmimy się życiem, dzień po dniu.
Któregoś dnia , padną i otworzą Przestrzeń.
Czy od nas zależy , z czego te drzwi?
Są ogromne i różnorodne. Możemy już od najmłodszych lat wybierać kąski zdrowe lub nie.
Te wybory zaprowadznie.do różnych Przestrzeni.
Pozdrawiam
Małgosia

[Elunia]

Gloinnen, Mms - Dziękuję za tak ciepłe odebranie wiersza.

[anastazja]

korniki drążą tunele w starych drzwiach

- no właśnie, tylko tyle zostaje po wspomnieniach. Bardzo podoba mi się ten wiersz, jest taki czysty, jak biała kartka. Pomimo niektórych wytartych fraz. I co z tego. Ważne są zawsze uczucia.
Pozdrawiam.