enklawa

[witka]

nauczyłem się pylenia słów miękkich i twardych
jak nielaktujące piersi
nieczułych po ostatnim wahaniu za dużo
nadkładania nadziei żeby prostować
ścieżki z tą kobietą

weszliśmy pod swoje powieki
jesteś do odsiedzenia na ławce
krótki sen dziecka kołysanka

słowa z których
nie zwalniają myśli

[alchemik]

Metaforycznie, bardzo dobrze. Ale to u ciebie norma.
Masz swój własny, indywidualny sposób na metafory.
Oczywiście, mam obiekcje, co do niektórych sformułowań, ale to normalka, bo sam piszę, a styl i ogląd świata mam inny.

Nauczyłem się już, że nie można włazić z buciorami w intencje dobrego poety.

Nie chcę nawet interpretować, bo na szczęście dla poezji można znaleźć tu kilka dróg, którymi biegnie myśl czytelnika.
Choć zdawałoby się, że wiersz jest bardzo prosty w swojej lirycznej wymowie.
Wspomnienie o piersiach, w dodatku nielaktujących, pomimo zmyłki dotyczącej jędrności, nasuwa jednak myśl o matce.

Nie mogę wejść, i nawet nie chcę, do twojej głowy.

Enklawa pod powiekami.
Kołysanka.
Obietnice, oby nie bez pokrycia.
Dziecko.
Jest w każdym z nas, tylko że o tym nie pamiętamy, chyba że pochylamy się nad kołyską.

Z przyjemnością i pewną zadumą

Jerzy Edmund

[witka]

Dzięki - jeszcze popracuję nad tekstem.

[Henryk VIII]

Witaj,
uważam, że to ciekawy tekst - do mnie on w każdym razie przemawia. Masz w wersie " nadkładania nadziei zeby prostować" " ż" ujedzone z kropki ( w wyrazie " żeby").
h8