Jesienna orka

[Mirek]

swoją wartość mierzę
krokami
wzdłuż miedzy
takiego zielonego mostu
w morzu czerni

odcinane skiby
nieruchome fale
błyszczą wilgotno

nie mów nic
słuchaj
teraz mówi jesień
wiatrem
zapachem kadzidlanego dymu
ze stosu
umarłych chwastów

za pługiem kroczą dostojnie wrony

[Jabrzemski]

Obrazek.
Śmiem sądzić, że Modest Pietrowicz Musorgski nie skorzystałby.

[Mirek]

Śmiem sądzić, że Modest Pietrowicz Musorgski nie skorzystałby.

hm ... jakoś związku nie widzę

[NathirPasza]

Hmm.

Bardzo. Trzeba przede wszystkim zrozumieć psychikę człowieka, który nie musi się śpieszyć. Poza dynamicznym rozwojem, pędem za obfitującym w nowości życiem, poza wyścigiem pomiędzy jednym a drugim tramwajem toczy się spokojne życie. I ten kto spaceruje po miedzy obserwując serfujące na falach zastygłego oceanu wrony jest szczęśliwy. Kontempluje otoczenie, napawa się jego prostotą i niezmiennym od lat klimatem.

Zaczynam Ci zazdrościć Mirku.
Bardzo Twój wiersz. Bardzo Twój klimat - jak lubię. Bardzo się podoba.
Pozdrawiam
NP

[Abi]

Mirku,
za taką orkę słów
kłaniam się do ziemi,
gdzie towarzyszem snujący dym
z jesiennych ognisk

zióbki
A.

[P.A.R.]

nie mów nic
słuchaj
teraz mówi jesień

za pługiem kroczą dostojnie wrony

za takie wersy ...
ikon, słów nie staje ...

[Mirek]

dzięki

[anastazja]

Mirku - czytam i bardzo na tak...

[e_14scie]

to i ja Ci dołożę swoje uznanie Mirosławie
takich wersów, zazdroszczę. pozornie proste, niewyszukane leksykalnie, a jakie przemawiające.

[Gloinnen]

I mnie zatrzymały te jesienne wersy. Bardzo mi przypadło mi do gustu zawarte w nich ciekawe spojrzenie na jesień - nie piszesz, chwała wszystkim świętym, o złotych liściach na drzewach i czerwonych koralach jarzębin. Twoja jesień jest o wiele prawdziwsza - nakreśliłeś obraz bardzo przekonujący i sugestywny.

Po swojemu jednak kilka uwag dorzucę, ale to tylko i wyłącznie takie warsztatowe sugestie:

wzdłuż miedzy
takiego zielonego mostu
w morzu czerni

"takiego" - według mnie absolutnie niepotrzebne.
Most raczej rozpina się nad czymś, więc może:

"zielonego mostu
(po)nad morzem czerni"

zapachem kadzidlanego dymu
ze stosu
umarłych chwastów

Ten fragment wyodrębniłabym jako oddzielną strofę.

Ale - jeżeli mogę podsumować całość - sympatyczny, nastrojowy wiersz, jak akwarelka, próba utrwalenia ulotnego wrażenia. Jak to zazwyczaj u Ciebie.

Pozdrawiam,


Glo.