już nie piję

[point of view]

nie ma ciebie
jak tego domu
szare niebo wlało bełtowiny do pustych pokoi
zziębnięte popielniki czarnym kaszlem
duszą kolejne dni

w ciszy pękają spróchniałe podłogi
nawet gdy stąpa się po nich na palcach
słychać pisk potopionych szczeniaków
które nie znalazły naszych dłoni
pełno tu wilgotnej sierści
źrenic rozwartych na oścież oczodołów okien
wieczorem uwalnia się z nich zwinna noc by
przeciskać się dziurawymi rynnami w mojej głowie

tam gdzie najmniej się tego spodziewałem
powiesił się ostatni dozorca zakazanych myśli
mówią że nie potrafił unieść samotności
sam nie mógł już nawet
pić

[witka]

fajna opowieść - upodobaniem przeczytałem kilka razy.

[Stella]

Smutek bezpardonowo chwyta za szyję i ściska do ostatniego wersu. Obrazowo, poetycko i do oporu emocjonalnie.
Takich wierszy szukam i takich potrzebuję.

[biegnąca po fali]

Kawałek dobrej poezji. Zrezygnowałabym z kilku określeń i dopełniaczówek.
Trochę razi powtórzone "nie mógł" w ostatnich wersach.

Bardzo mi się podoba
Pozdrawiam.

[point of view]

biegnącej dziękuję za uwagę techniczną... On napisan jak rzadko... na kolanie...

[eka]

Świetna, emocjonalna liryka wzięta w karby.
Bardzo wyszedł Ci ten wiersz. Od tytułu po pointę każdy wers bije.

A to, choć całość mocna, najbardziej wymowny akt wiersza:

wybebeszone godziny
pękają spróchniałymi podłogami
nawet gdy stąpa się po nich na palcach
słychać pisk potopionych szczeniaków
które nie znalazły naszych dłoni
pełno tu wilgotnej sierści

[point of view]

... po słówliftingu... krócej