w rzece panny stare

[point of view]

sosny zielone przy filiżankach zimnej herbaty
zakładają długie palta odlatują do domów
uwikłane w labirynty rozmów
w szpitalach wyjadają chorym pomarańcze
nawykłe do szeptów w szufladach
ścięte warkocze rude złote
nawijane na kościste palce
posplatane wstążkami
co noc uciekają uchylonym oknem
nad ranem potargane wracają
do zimnych poduszek
żelazek z prawdziwą duszą
pogniecione namiętnością
wyczytaną z romansideł
suchymi ustami zapominają o czerwieni
wieczorny spacer wzdłuż rzeki
zbyt długo trwa

[witka]

Jestem pod urokiem.
Napchałeś więcej niż na to wskazuje.
Lubie takie teksty.
Fajne pióro.

[Alek Osiński]

Wiersz daje radę kompozycyjnie. Może brakuje
jakichś mocniejszych akcentów, ale płynie dobrze
w tle z jakąś obozową lub chorobową historią,
do znaczącej puenty. Ale żelazka z duszą
to już chyba tylko w muzeum szukać...