ars amandi

[marta zoja]

śnię łapię oddechy jak koło ratunkowe
między jednym a drugim brzegiem
widzę tylko wieczną młodość
dorodną w męskiej konfiguracji

moja kobieta umiera trzymając się tratwy
przemierza co raz większe odległości
a płatki spadają ukwiecając kobierce
nieistnienia w zamglonej perspektywie

tylko ja ego egoizm marazm zatrzymam
w sobie zegar czasu i będę błądzić
w dziewiczych lasach doświadczeń
światło złagodzi los niedomkniętych

drzwi

[Alek Osiński]

jak na "ars amandi" to trudna i bolesna sztuka Marto,
łagodne światło jednak potrafi zdziałać cuda.

Co do tych płatków, to chyba łączymy się jakoś
na zasadzie telepatii, bo też akurat wygrzebałem
coś z płatkami.

Piękna muzyka, autentycznie, aż ciężko się robi
na myśl, że Leonard już podróżuje dalej...

https://www.youtube.com/watch?v=okaqXB6Ns5s

[anastazja]

tylko ja ego egoizm marazm zatrzymam

Taki moj wybryk, zapisac - (ego)izm...byloby ciekawie?

Jest smutek, ale swiatelko w tunelu tez.

Pozdrawiam.

[Sokratex]

Dojrzały. bliski mi wiersz.
Zastanawiam się tylko, czy nie warto pozbyć się brzegiem
Niby dokreśla, a tak naprawdę niepotrzebnie dopowiada, a raczej odwraca uwagę od tego co istotne.
Moim skromnym zdaniem.

[eka]

witaj.
Zastanawiałam się, czy wiersz mówi dwugłosem, czy raczej jest wyznaniem jednego podmiotu.
Wybrałam opcję - głos męski, a to pociągnęło za sobą zmiany w wersyfikacji.
No i przycięłam ukwiecone kobierce i tym podobne epigońskie kwiatki. Sorry, Marta.
Pozdrawiam Cię serdecznie, zastrzegając, że moja subiektywna wersja ars amandi spokojnie może być przez Ciebie wyrzucona do kosza. Zainteresował mnie ten przekaz, stąd dłuższe nad nim zamyślenie.



śnię
łapię oddechy jak koło ratunkowe
między jednym a drugim brzegiem
widzę tylko wieczną młodość

w męskiej konfiguracji moja kobieta umiera
trzymając się tratwy przemierza
coraz większe odległości a płatki spadają
w nieistnienia zamglonych perspektyw

tylko ja zatrzymam
ego egoizm marazm w sobie
będę błądzić w dziewiczych lasach
a światło złagodzi los niedomkniętych drzwi

-------------

[em_]

Druga strofa - piękna

[lczerwosz]

a płatki spadają ukwiecając kobierce
nieistnienia w zamglonej perspektywie

.jakoś nie chwytam kobierca nieistnienia.
Ach, gdyby tak na przykład wyglądała scena po zatopieniu się Titanica, setki ludzi na unoszących się nisko nad wodą na latających kobiercach, i sypiące się z nieba błękitne płatki, a wszystko we mgle. Takie tajemnicze, słodkie. I do tego sine trupy, pod kolor. Pamiętna scena nie była taka, film nigdy by nie został uznany przez żadne jury ani publiczność. Co najwyżej do jakiejś antynagrody.
Moja wizja sceny z płatkami pewnie wypaczona obrazem z filmu. Doceniam, że w tym miejscu wiersza chciałaś pokazać nostalgiczny obraz osamotnionej kobiety, ale to cukierkowe, nawet, gdy cukierek gorzki.

tylko ja ego egoizm marazm zatrzymam

a nie jego? Bo ego-egoizm to jakaś ina bajka.
Zatrzymasz jego egoizm. Jak?
A jak zatrzymać czyjś marazm. Marazm trzeba poruszyć, rozbujać. Skoro to sztuka miłości.

zatrzymam w sobie zegar czasu

No jest wyjaśnienie zatrzymywania. Bardzo technokratycznie traktowany czas, wystarczy wyjąć baterię.

w dziewiczych lasach doświadczeń

Las dziewiczy, jasne. Ale las doświadczeń mnie nie inspiruje. Doświadczeń z mężczyznami? I las dziewiczy?

światło złagodzi los niedomkniętych drzwi.

To ładne.
Mimo kompletnej nielogiczności, w wierszu pojawia się ciekawy nastrój, warto wiersz poprawić.