przejścia pieszych

[point of view]

zatrzymujemy się nagle
kochający
kochani
zasłużeni
nieodżałowani

nieoczekiwane cyfry
kapitaliki
wersaliki
z granitów w pył rozdrapane
zasypują twoje morze czasu
piach z śliną chrzęści w zębach

wypłukani deszczem
trwamy wilgocią
uwspólnieni ziemią
z kolan najbliższych
już gotowi by psuć się
od środka marszczyć skórę
znów sklepywać stopy
służyć sandałom
po kres

a oni znowu i znowu
przynoszą nas do wieczności
liczą lata gaszą iskry znad głów
zaciskają szczęki
zaciągają powiekami

niemi
rozdarci
trwamy rozpuszczeni w pamięci
od nowa sklejani

[Alga]

Tomku, przekaz i perspektywa są jasne, bardzo obrazowe. Niestety, tak bywa. Życie to jedno, a życie po odejściu innych to drugie. Jeszcze inną rzeczą jest nasza pamięć o nich i nasze wyobrażenie o tym, jak ta pamięć powinna wyglądać. Hipokryzja? Tradycja? Czy nie śpieszymy się kochać ludzi...?

Dla mnie bez ostatniego wersu mocniejsze. W środku jest bardziej skondensowanie. Ale pomyślałabym czy wszystkie wyliczenia są konieczne. Czy nie wystarczy zasygnalizowanie.

Wrócę.

Pozdrawiam

[point of view]

Aniu jak zwykle uwagi przyjmuję. Wiersz się (jak wiesz ) zmieniał się i teraz faktycznie wywalam ostatni wers. Thx