Dźwig

[point of view]

Dłoń grzęźnie
paluchami szeroko
w błoto w błoto
ręka unurzana rozsuwa szum
drąży gęstość.

Wlepiona w dno
moja śliskość nieruchoma
determinacja wpycha piach do oczu
w gardle wierci chwyta za język
łapie ochłap czerwony
ciągnie ze wszystkich sił
dźwiga
z gówna bez zapachu naszych codziennych zgonów
wykleszcza.

Stoję obnażony tak
między wami
jeszcze ociekam
bólem obmywam zwątpienia.

Pragnę zaznać tej iskry światła
co w oku pęka światy rozrywa.

I wreszcie widzę
w sobie
słowa uwolnione
jak dźwigi.

Prawdziwe.

[witka]

unos

[point of view]

witka... duos