zeszronienie

[tetu]

grudzień śnieży we mnie czernią
zamiast rodzić Boga rozchodzi się w szwach
obrasta igłami

wolałabym przespać wszystkie obumarłe miejsca
śnieg przepuścić przez skórę
nie widzieć więcej

drzew ciężkich od puchu i wisielców
północna mgła otwiera mnie na imiona
znów wchodzę w ciało
kwadrat skrzyżowanych rąk

jestem uwięzioną kroplą
wieczną zmarzliną

[alchemik]

Ojejku, Tetu!

Interesujący pomysł, okulały przez nadmiar patosu.
Rozumiem, grudzień to i Bóg, bo Boże Narodzenie.

Nie, nie są złe te pierwsze wersy. Choć pozbyłbym się się w drugim wersie. Sam odczuwam przygnębienie zamiast euforii, gdy nadchodzą święta.

Ale ta trzecia zwrotka. Potrafię ją odczytać, ale jest przefajnowana.
Z kolei ostatnia jest oczywistą oczywistością po poprzednich, metaforą otwartą, niezbyt interesująco puentującą.

Gdyby to inaczej sformułować.
Bez jestem.

Ot, ja na przykład spuentowalbym to tak.

uwięzłam kroplą wniknęłam pomiędzy
ciekłą krystaliczność
wiecznej zmarzliny



Pozdrawiam

Jerzy Edmund

[tetu]

Ło matko
Bardzo dziękuję, to cenne rady. Wszystkie biorę na klatę i przemyślę:) Fajna Twoja sugestia co do zakończenia, zdecydowanie ciekawsza

[eka]

Bardzo ryzykowne kontrasty, mnie nie przekonuje czarny śnieg.
Wiersz niezwykle ciężki gatunkowo, tzn. paletą obrazów i pragnień. Tragedia widnieje w pierwszym tle, zdarzyła się zimą lub tak ją metaforycznie zrównujesz z tą porą roku.
Ładne zamknięcie wiersza.
Tyle bólu w tym przemyślanym wierszu, że odruchowo chce się podmiot liryczny po prostu przytulić.

[Stella]

Istotnie, ciężar spory. Dobrze się czyta. Na granicy przekombinowania, ale jeszcze w ryzach.
Duży ładunek emocjonalny, tak lubię, tego szukam. Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Podoba mi się ten wiersz. "wisielcy" na początku
mnie zdziwili, ale to w sumie dobra metafora
ozdób na choince. Ostatni dwuwers trochę jakby odstaje,
nie wiem czy kwadrat skrzyżowanych rąk nie jest
nawet lepszą puentą

[tetu]

Masz rację Eka to ciężki wiersz, pełen czerni, bólu i traumatycznych przeżyć. Mroczny. Jak słusznie podkreśliła Stella niesie spory ciężar, taki miał być, dlatego na biel, która symbolizuje czystość, niewinność nie ma tu miejsca. Podlir dziękuje za tulaski:D
Stello ciesze się, że pomimo wszystko znalazłaś coś dla siebiei:)
Alku, też ukłony za podobanie i dziękuję za opinię na temat zakończenia, przemyślę:)

[Gloinnen]

Dla mnie ten wiersz jest rewelacyjny. Patosu tutaj nie widzę, raczej właśnie, jak wspomniała eka, duży ciężar gatunkowy. Sposób obrazowania i przekazywania ładunku emocjonalnego według mnie jest doskonale wyważony.

Widać też profesjonalny warsztat. Dobrze zastosowane przerzutnie i dojrzała, zmyślna metaforyka.

Najbardziej (pod względem poetyckim) udane fragmenty, w mojej ocenie, to:

grudzień śnieży we mnie czernią
zamiast rodzić Boga rozchodzi się w szwach

wolałabym przespać wszystkie obumarłe miejsca

od północy mgła otwiera mnie na imiona

Widać, że Autorka ma bardzo dobrze opanowaną sztukę ars poetica, potrafi odpowiednio dawkować emocje (bez wywalania ich wprost i bez emfazy) oraz doskonale posługiwać się słowem oraz grać znaczeniami.



Pozdrawiam,


Glo.

[Hosanna]

lepiej być więźniem niż martwym

my z klimatu sezonowo grożącego lodem
wiemy to najlepiej
kto przeżyje ten ma wiosnę

my odkopujący z wiecznych lodów tworów sprzed milionów lata zachowane wraz z DNA i zawartością żołądka
wiemy to najlepiej
kto dłużej niż inni zachowuje informację o swojej szczególności

więc choć wiersz smutny i uczucie niedotknięte nie dość przytulone lub nie przez wybranych
nadzieja w nim też jest

[tetu]

Glo bardzo dziękuję za taką opinię i podobanie. To dla mnie ważne. Przepraszam że dopiero teraz, pozdrawiam.

Hosanno, dziękuję i pozdrawiam.