Dawnendsonowie

[Napoleon North]

myślą i piszą aby żyć
aby wybałuszyć świat
pod nieboskłonem dnia
wytrenowany szyk dodaje gracji
ostatniej modelce południa


zapominają że niezbyt pewne dnie
rozmiękczą siwiznę w oczach
trzymają linię od falstartu do deski
obiecują niebo za garść goryczy
ale rozmajźglane kreacje nie upadną

reklama jest dobra dla dzieci
sunących pociągiem lat
co roku w dalszym wagonie
aż piec w trzewiach serca nie zgaśnie

odkładani na boczny tor
zamykamy za sobą drzwi
nikt prócz nas ich nie otworzy
no chyba że...
Śmierć

[alchemik]

Ciekawe, ironiczne spojrzenie na naszą naiwną i idiotyczną często aktywność w zastanej rzeczywistości.
Skąd wziąłeś ten neologizm rozmajżglane? Uśmiechnąłem się smutnie.
Nie przepadam za dopełniaczówkami, choć można oczywiście ich używać o ile są w miarę oryginalne.
Mimo to zamieniłbym pociągiem lat na pociągiem z latami, albo chociaż dookreślił pociągiem kolejnych lat

Niestety trzewia serca, w moim odczuciu brzmią okropnie i pretensjonalnie zarazem.

I zakończenie.
Puentujesz nazywając śmierć po imieniu, a to brzmi nieco banalnie w tym przecież niebanalnym wierszu.
Jak tłumaczyć tytuł? Jako synowie końca świtu? A może pogardliwie i obraźliwie, synowie skończonych dawnów.
Jerzy

[Hosanna]

to mi sie podoba

reklama jest dobra dla dzieci
sunących pociągiem lat
co roku w dalszym wagonie

utknęło mi w głowie i pracuje
rzeźbi w podświadomości
jakąś swoją ścieżkę