kalosze szczęścia

[witka]

lubię wszystkie twoje buty

nie pamiętam deptanych
na deskach
orkiestra nam grała do przerwy

w tych czółenkach druhny
przepływało czyjeś wesele
obok mnie w szpalerze dni niczyich
trudniejszych do oswojenia

przy czwartym spotkaniu
powiedziałem
mieszkasz w dobrym mieście
co godzinę mam pociąg powrotny
nie będzie źle
jeżeli nie zechcesz zostać moją żoną

w gorące czerwcowe nieprzewidywalne
popołudnie szłaś do pracy
w popelinowych spodniach
i czerwonych kaloszach
wieczorem miałaś dać odpowiedź

okazało się
że stąpając po lodzie kruchym jak skała
dajesz mi siebie
do końca roztopów
spływania w ziemię

[biegnąca po fali]

Wyczuwa się w tym wierszu wielką miłość.
Pięknie opowiadasz swoje życie, witka.

Brawo.

[witka]

A bo alchemik chciał niesmutnego wiersza.

[Alek Osiński]

To rozwinięcie skrzydeł dobrze na Ciebie działa witko,
od razu jest co poczytać, chociaż chyba o ostatni wers za dużo...