Żywot bezsęczny

[point of view]

będziesz deską
twardą heblowaną
złączą cię z innymi w blat
położą na tobie stos papierów
siądzie człowiek
rozleje herbatę zupę z kubka
ubrudzi masłem z kanapki atramentem upaprze
przyjdzie drugi trzeci czwarty
zobaczy tylko biurko
papierosem cię nadpalą
oczywiście będę się tłumaczyć że niechcący
postawią ciężką lampę i mosiężny przycisk do książki
będziesz to dźwigać dzień i noc
służyć im będziesz wiernie bez użalania się
na tobie grafomani i poeci wiersze będą pisać donosy
aż się zestarzejesz przeżarty kornikami
odsuną cię w kąt gdzie kurz
przyjdą rano
porąbią
spalą na popiołu kupkę
zapomną gdzie stałeś
kolejne drzewo
zetną

[alchemik]

Hę, tera raczej płyty z wiórów i paździerza na blaty.
Ale i tak drzewa szkoda.
No proszę jaki wywód. Mógłbyś napisać w słupku, jak hartowała się stal.
Ale idea jest czytelna. Jesteśmy elementem całości uzyskiwanym z innego żywego elementu.
Najpierw nas wyrabiają, a potem urabiają w egzystencjalnych perypetiach. I tak aż do śmierci.

Może napiszę wiersz, pod tytułem żywot bezrdzewny, który będzie się zaczynał od słów

będziesz gwoździem
twardym hartowanym
z nierdzewnej
wbiją cię w blat obok innych
waląc w łeb młotkiem też ze stali

[point of view]

... będziesz betonem... itd.

[alchemik]

Też ładnie.
Ale zdaje się, że to właśnie beton nie ma poczucia humoru.

[Gajka]

Ładny tytuł, resztę ubrać w metafory i niech wiersz tańczy jak Mata Hari