Jeszcze przez chwilę

[mawo]

lato zostawiło poranione kolana zdarte z przeszłości strachy
jakby przypadek odebrał wszystko co się śmiało w gęstwinie zielonego grochu
i kusiło pochylonym pniem jabłonki sprzed wojny

nie jest nam po drodze z tym wiecznym remontem
wyjeżdżamy osobno na betonowych ścianach zastygłe widoki
igiełki szronu w oddechu i milczenie osiadające plamami na szybach

zamarzają spojrzenia między nami są jak martwy język
ciepło przetrwało w środku zdania o świcie już nie będzie po nim nawet kropki
tylko wygnieciony fotel z nadzieja na ciało i cisza prężąca grzbiet

czas na starym zegarze w końcu się zatrzyma minuty posypią się pod nogi
czułość ukryta w zgięciach szarych skrzydeł zakołuje z dymem
i sfrunie razem ze stadem wróbli nie dotykając płomienia

[alchemik]

Bardzo ładne obrazowanie, mawo.
Pożegnanie chwil owocujących.
Czas przestawiający fundamenty, znaczenia, meble.
Jeżeli tylko w zimowym cyklu, to wciąż jest nadzieja na kolejny początek.
A może czas ostateczny, bez powtarzalności złudnej.
Kiedy pozostaje tylko nietrwała pamięć uczuć pod szarymi wróblimi skrzydełkami świadków godzin.

Jerzy Edmund

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz bardzo plastyczny, widzi się " napisane" obrazy". Jest akcent przemijania, sygnały jakiegoś braku, czegoś co przepada w oczach, bez szansy odbudowy, ratunku albo powrotu.
Piszesz:" tylko wygnieciony fotel z nadzieja " - tutaj zjadło Ci " ą" - w wyrazie " nadzieją".
Wybór napisania tekstu bez znaków interpunkcyjnych - jak dla tego utworu - trafny!

h8

[mawo]

Bardzo dziękuję.

Może odezwie się ktoś, komu się nie podoba. Zapraszam

[elka]

Może odezwie się ktoś, komu się nie podoba. Zapraszam

Bardzo mi się nie podoba, że nie znalazłam niczego, do czego mogłabym się przyczepić i wrzucić trochę swoich mądrości, jednak ten wiersz broni się sam, przepięknymi metaforami. Podoba mi się oczywiście całość, ale urzekły mnie te strofy i je zabieram. Cudności.

zamarzają spojrzenia między nami są jak martwy język
ciepło przetrwało w środku zdania o świcie już nie będzie po nim nawet kropki
tylko wygnieciony fotel z nadzieja na ciało i cisza prężąca grzbiet

czas na starym zegarze w końcu się zatrzyma minuty posypią się pod nogi
czułość ukryta w zgięciach szarych skrzydeł zakołuje z dymem
i sfrunie razem ze stadem wróbli nie dotykając płomienia

Pozostawiam

Pozdrawiam.elka.

[mawo]

Elu, dziękuję bardzo. Pozdrawiam

[witka]

Piękne i mądre.

[anastazja]

zamarzają spojrzenia między nami są jak martwy język
ciepło przetrwało w środku zdania o świcie już nie będzie po nim nawet kropki
tylko wygnieciony fotel z nadzieja na ciało i cisza prężąca grzbiet

- najbardziej, co nie znaczy, że reszta nie. Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam.

[EdwardSkwarcan]

lato zostawiło poranione kolana zdarte z przeszłości strachy
jakby przypadek odebrał wszystko co się śmiało w gęstwinie zielonego grochu
i kusiło pochylonym pniem jabłonki sprzed wojny

[mawo]

Anastazjo, Edwardzie, dziękuję.