Rosarium

[Gloinnen]

Dziś będzie o kwiatach. Na użytek i na okoliczność.
Choć zimą nie zakwitają, można o nich długo.
Pięknem się snują po bezdomnych ogrodach,
po szybach i kartkach panieńskich sztambuchów.

W bukietach panien młodych zwiastują wieczne
przywiązanie.

Przyjemne dla oka, dla umysłu bezpieczne,
nawet jeśli frywolnie zamienią się kolorami.
Toteż dziś będzie o kwiatach: barwinkach, kaczeńcach,
krokusach, ostróżkach, chryzantemach. Stop.

Te ostatnie zbyt blisko kamiennych cmentarnych
policzków.

Zatem raczej coś z wiosny. I nikt się nie wczepi
w słowa zbyt poważne, w ciemną porę roku.
Zero melancholii, metalepsji, nekrofilii
i żadnych drażniących symboli, żadnego Erosa i Psyche.

Lepiej zbyt wnikliwie nie zaglądać ziemi
pod wilgotną poduszkę.

Niech nektar osładza słowa, niech oślepiają fotony
odbite od sukienek wystrzępionych w płatki.
W bukolicznej poświacie będziecie bez-zmyślni,
lecz jakże odporni na wszystkie strzały z Szeolu.

Kochajcie kwiaty, poeci. Kochajcie do jasnej
różyczki.



____________________
Glo.

[witka]

Dolałaś liryki w kielichy kwiatów ( nigdy za dużo ) pod ziemi wilgotną poduszkę zabieram ten wiecheć, który powiniem był trafić do kosza.

[Gorgiasz]

Kochajcie kwiaty, poeci. Kochajcie do jasnej
różyczki.

W oryginale nie było różyczki, a zupełnie co innego.

[alchemik]

I różyczek nie było, ino szare ptaszyny z rodziny wróblowatych.

Ale Cię zakwitło, Glo.
To chyba na użytek odczynienia tej białej pory.
Pod ziemi wilgotną poduszką, w okolicach korzeni, pożyteczne dżdzownice,
zjadliwe pędraki i inne robaki,
jednym słowem robactwo się pleni.
Dlatego tak wzięte są kwiaty cięte.
Czyli umarte.
Jednakowoż piękne, dopóki nie opadną płatki.
Ale przecież nic nie jest wieczne.
Podobno miłość może sięgać poza grób.
Jak kto wierzy.
A jak nie wierzy, to piekło ma w sobie.

Jerzy

[Marcin Sztelak]

Liryczny bukiet, ale i z przymrużeniem oka. Czas zebrać kwiaty, choćby i przyszło szukać ich pod śniegiem.

Pozdrawiam.

[Stella]

Uroczo, lirycznie, delikatnie. Z przyjemnością się czyta.

[elka]

Co można napisać o wierszu Glo?

W mojej ocenie można tylko się od niej uczyć i pozostawić wielkie

Pozdrawiam.elka.

[Hosanna]

początek przegadany w moim odczuciu

Podoba mi się poniższy fragment

Lepiej zbyt wnikliwie nie zaglądać ziemi
pod wilgotną poduszkę.

Niech nektar osładza słowa, niech oślepiają fotony
odbite od sukienek wystrzępionych w płatki.
W bukolicznej poświacie będziecie bez-zmyślni,
lecz jakże odporni na wszystkie strzały z Szeolu.

dodałabym wstęp że to będzie o kwiatach
i to bez ich seksualnej wymowy ( a to narządy rozrodcze)
i coś na zakończenie

zgadzam się że w walce o przetrwanie , potrzebujemy sprzymierzeńców i nie zawsze najlepiej pomogą nam swoją prawdziwą naturą , bardziej naturą urojona na nasze potrzeby
wywołana z naszych pragnień przez mózg
niestrudzenie wymyślający historyjki
łączący fakty
na sobie znane wzory
mające pomóc
właśnie

przetrwać

[bartosia]

Z racji nominacji dotarlam do Twojego wiersza Glo,
czesciej bywam przy rymach.

Tu przyklad, ze mozna jeszcze piekniej o kwiatach

[tojatwoja]

Toteż dziś będzie o kwiatach: barwinkach, kaczeńcach,
krokusach, ostróżkach, chryzantemach. Stop.

Te ostatnie zbyt blisko kamiennych cmentarnych
policzków.

A ja dzisiaj z cmentarza, ale tam raczej bratki. Dzięki za ten wiersz Gloinnen. Pointa z różyczką jest kapitalna.